Ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης υπηρετεί πιστά την Τέχνη του θεάτρου. Έχει πρωταγωνιστήσει σε θεατρικές παραγωγές σε Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα και Κύπρο. Έχει εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο Shakespeare’s Globe του Λονδίνου. Είναι λέκτορας Υποκριτικής στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονία. Χάρισε τη φωνή του στη νέα διαφημιστική καμπάνια του PS5.  Κι έχει πολλά να πει…

 

Η διαδικτυακή μας συνάντηση έγινε ένα βροχερό απόγευμα Κυριακής, μουντού και στη σκιά της πανδημίας, τόσο για τη Θεσσαλονίκη, όσο και για το Λονδίνο, όπου βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης. “Σήμερα το κρύο είναι τσουχτερό”, θα μου πει…

“Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να παίζω! Ήμουν πέντε χρονών, όταν πήγαμε με την οικογένειά μου στον Πειραιά για να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ξεσήκωσα κάποια κομμάτια που είχε συγκρατήσει το παιδικό μυαλό μου, ανέβηκα πάνω στο τραπέζι και η παράσταση ξεκίνησε. Από τότε είναι η μεγάλη μου αγάπη”, μου λέει ο Κωνσταντίνος, όταν τον ρωτάω αν το θέατρο ήταν πάντα το όνειρό του.

Ωστόσο, οι σπουδές του δεν ξεκίνησαν με κείμενα θεατρικών συγγραφέων, αλλά με εδάφια και θείες αναζητήσεις!

“Σπούδασα στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και χαίρομαι πολύ για αυτήν την επιλογή μου. Είναι μια βαθιά φιλοσοφική σχολή, που άνοιξε πραγματικά τους ορίζοντές μου! Διεύρυνε το πεδίο μου”, όπως μου λέει.

Το σαράκι του θεάτρου, όμως, δεν τον άφησε να ησυχάσει. Παράλληλα με τη φοίτησή του στη Θεολογία, έλαβε τις πρώτες του θεατρικές γνώσεις στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης. Ακολούθησαν σπουδές στο Royal Central School of Speech and Drama και υποτροφίες για το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας –μια από τις καλύτερες θεατρικές σχολές του κόσμου-, το Steppenwolf Company του Λος Άντζελες και το Directors Lab του Lincoln Center της Juilliard της Νέας Υόρκης.

 

 

“Στο τέλος των σπουδών μας στο Royal Centre School of Speech and Drama συμμετείχαμε σε μια παράσταση, ως μέρος των διπλωματικών μας εξετάσεων. Μέσω αυτής βρήκα ατζέντη και αποφάσισα να μείνω. Αρχικά, δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ζούσα στο Λονδίνο τόσα χρόνια. Και σίγουρα δεν περίμενα πως, 13 χρόνια μετά, θα ήμουν μέλος της κριτικής επιτροπής των υποψηφίων του Masters of Arts in Acting της σχολής μου”, μου λέει χαμογελώντας.

Ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης δεν μετάνιωσε ποτέ για την επιλογή του να μείνει στο Λονδίνο, γιατί “εδώ έμαθα να σκέφτομαι out of the box. Βγαίνοντας από την Ελλάδα, άρχισα να βλέπω τι γίνεται στο παγκόσμιο θεατρικό γίγνεσθαι και συνέχισε να φορτίζεται η ανάγκη που έχω για να ονειρεύομαι”. Υπάρχουν, όμως, σκέψεις για επιστροφή στην Ελλάδα; “Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας στο εξωτερικό που δεν λαχταράει να γυρίσει στην πατρίδα του”, όπως μου απαντά.

 

 

Στη σκιά της πανδημίας κάθε θεατρικό δρώμενο έχει παγώσει. “Φυσικά δεν υπάρχει καμία παραγωγή αυτήν τη στιγμή”, όπως αναφέρει ο ηθοποιός, “αλλά είχα την τύχη να κάνω γυρίσματα τον προηγούμενο μήνα για μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια.

Ήμασταν και άτυχοι, όμως. Είχαμε ξεκινήσει να παίζουμε ‘Το Τάβλι’ του Δημήτρη Κεχαΐδη και είχαμε προγραμματίσει παραστάσεις σε Νέα Υόρκη, Ελβετία και Ελλάδα. Ελπίζω να τελειώσουμε αυτό που ξεκίνησε με τη συγκεκριμένη παράσταση, γιατί ήταν sold out, ο κόσμος ερχόταν ενθουσιασμένος και θα συνέχιζε να πηγαίνει καλά, αν δεν είχε έρθει η πανδημία.

Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά το θέατρο είναι το δικό μου ‘φάρμακο’. Είναι η στιγμή που ξεχνιέμαι και μέσα από τα μαθήματά μου και από τις πρόβες που κάνω για μένα”.

 

 

Αυτό που δεν σταμάτησε ποτέ, όμως, είναι τα μαθήματα του Drama Classes London, του studio υποκριτικής που διευθύνει ο κ. Καβακιώτης.

“Οι μαθητές μου με εκπλήσσουν και με συγκινούν συνεχώς! Πάντα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και μπολιάζουν κι εμένα με την τρέλα τους, για να μπορέσω να συνεχίσω ν’ αγαπάω αυτήν την Τέχνη.

Εκτός από τα διαδικτυακά μας μαθήματα, μέσα στην πανδημία καταφέραμε και βρεθήκαμε σε πάρκα, δρόμους, αλάνες, τηρώντας τις υγειονομικές διατάξεις του κράτους. Είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά για τον χώρο του θεάτρου και για τις Τέχνες γενικότερα. Ωστόσο, πάντα θα βρίσκουμε τρόπους να φωτίζουμε τα σκοτάδια.

Μπορεί να ακούγεται λίγο αποστειρωμένο το κομμάτι της διαδικτυακής εκπαίδευσης, αλλά μας έδειξε νέους δρόμους, γι’ αυτό που λέγεται θέατρο, σκηνική παρουσία, ανακαλύπτω τον ρόλο. Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα μάθημα που πρέπει να κρατήσουμε για το μέλλον”.

 

“Πάντα προσπαθώ να δουλεύω πάνω στον νατουραλισμό στο θέατρο, για να μπορέσουμε να ‘σπάσουμε’ τα λόγια, να ακουστούμε όσο πιο φυσικοί γίνεται. Πήγαμε, λοιπόν, με δύο μαθητές μου στο μετρό του Λονδίνου και έπαιξαν μια σκηνή μέσα στο βαγόνι, με στόχο να μην καταλάβουν οι επιβάτες ότι κάνουμε θέατρο. Έβλεπα τους επιβάτες σοκαρισμένους να κοιτούν, να προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται! Οι μαθητές μου κατάφεραν να μην παίξουν, αλλά να είναι οι ρόλοι τους”, αναπολεί με ενθουσιασμό ο Κωνσταντίνος.

 

 

Τα διαδικτυακά μαθήματα συνεχίζονται και στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονία, όπου είναι λέκτορας ο κ. Καβακιώτης. “Συνεχίζω, όχι μόνο να διδάσκω αλλά και να διδάσκομαι από τους μαθητές μου! Μου μεταφέρουν τα καινούργια ρεύματα που διαμορφώνονται στην Ελλάδα και είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί περνάω πολύ όμορφα μαζί τους. Μπορεί να χάσαμε την προσωπική επαφή, αλλά έχουμε τη δυνατότητα -από χιλιόμετρα μακριά- να βρισκόμαστε και να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για το καλό μας”, μου λέει χαμογελώντας.

 

Ο Κωνσταντίνος χάρισε πρόσφατα τη φωνή του στη διαφημιστική καμπάνια του PS5. “Τα voiceover είναι πολύ ιδιαίτερα, γιατί είσαι μόνος και καλείσαι με μοναδικό εργαλείο τη φωνή σου να καταφέρεις να χρωματίσεις έναν ολόκληρο κόσμο. Είναι πολύ μεγάλη πρόκληση, αλλά έχει ένα πολύ ωραίο στοιχείο έκφρασης, που με ιντριγκάρει”, όπως αναφέρει.

 

 

Παράλληλα, είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Mazi Theatre. “Όταν με το καλό τελειώσει η πανδημία, θα σκηνοθετήσω με τους μαθητές μου το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” του Σαίξπηρ, εδώ στο Λονδίνο”. Σύμφωνα με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη,

“Θυμάμαι το 2008, ένας δάσκαλός μου στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας είχε πει -σχεδόν προφητικά- ότι σε 20 χρόνια από τώρα, το επάγγελμα του ηθοποιού θα είναι το πιο ακριβοπληρωμένο. Τα πάντα θα έχουν εκσυγχρονιστεί και η ανθρώπινη επαφή θα συμβαίνει λιγότερο. Θα είναι, λοιπόν, πολύ πιο αναγκαίο να δούμε κάτι ζωντανά, γιατί θα μας λείπει. Εν καιρώ, τα ζωντανά θεάματα θα πάρουν τη θέση που πάντα έπρεπε να κατέχουν.

Το κοινό θα έρθει πιο διψασμένο για θέατρο μετά το τέλος της πανδημίας. Νομίζω ότι θα αρχίσει να διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα. Έχουμε στερηθεί την επαφή και πιστεύω ότι το θέατρο θα είναι μια όαση στην έρημο της καλλιτεχνικής ανυπαρξίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι το θέατρο υπάρχει εδώ και 2500 χρόνια. Είναι η εσωτερική ανάγκη του ηθοποιού να εκφραστεί και η ανάγκη του θεατή να συγκινηθεί με το δράμα ή την κωμωδία που εκτυλίσσεται μπροστά του. Όλοι βρισκόμαστε σε έναν χώρο και ξεκινάμε ένα ταξίδι -είτε είμαστε στο κοινό, είτε πάνω στη σκηνή. Κι αυτή είναι η ανάγκη της κοινωνίας!”

 

Konstantinos’ Q&A

Ο ρόλος που έχω υποδυθεί και με σημάδεψε είναι…

Ο “Macbeth” στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, γιατί μετά από πολλά χρόνια έπαιξα στα ελληνικά και έπρεπε να ανεβώ ένα δύσβατο βουνό.

Θέατρο για μένα σημαίνει…

Ένα ταξίδι σε άλλους κόσμους!

Είμαι ευτυχισμένος όταν…

Φτάνω όπου δεν μπορώ.

Αν το 2020 ήταν ταινία…

Θα ήταν το “28 Days Later” του Danny Boyle. Περπατώντας φέτος στους έρημους δρόμους του Λονδίνου, αισθάνθηκα πολλές φορές σαν τον πρωταγωνιστή.

Μετά το τέλος της πανδημίας ελπίζω…

Να αγκαλιάσω όλους όσους αγαπώ!

 

Κεντρική φωτογραφία: iliana theodosiadou