Ο καθαρά “σχεδόν ενήλικας” Γιώργος Παπαγεωργίου ακροβατεί ανάμεσα στον άντρα που είναι και στο αγόρι που έχει μέσα του. Αρνείται πεισματικά να χάσει τον αυθορμητισμό και την τρέλα του, ταξιδεύει με νότες και ρίμες και παραμένει ψύχραιμος κόντρα στις δυσκολίες…

 

“Σχεδόν Ενήλικες” στο MEGA, λοιπόν. Μίλησέ μου για τον Αλέξη. Νιώθεις ότι έχεις κοινά με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;

Ναι, υπάρχουν πολλά κοινά με τον Αλέξη. Έχουμε και οι δύο μεγάλη αγάπη στη μουσική και μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζουμε κοινά κάποιες καταστάσεις… Έχουμε μια ροπή να μελοδραματοποιούμε τα πράγματα, αν κάτι πάει στραβά στα προσωπικά μας, έχουμε την τάση να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο. Αυτό, όμως, που μου αρέσει πολύ στον Αλέξη είναι ότι διεκδικεί τον έρωτά του και τη σχέση του. Είναι μαχητής, δεν εγκαταλείπει. Παρότι στο πρώτο επεισόδιο βλέπουμε ότι χωρίζει με τη Δάφνη, από το τέταρτο επεισόδιο βλέπουμε ότι έχει κάποια πισωγυρίσματα, όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή άλλωστε. Να δούμε πού θα καταλήξει αυτό. Μέχρι στιγμής δεν έχω κάποια εικόνα για το πώς θα ολοκληρωθεί η ιστορία τους…

 

 

Εσύ, νιώθεις ενήλικας ή σχεδόν ενήλικας;

Νιώθω καθαρά σχεδόν ενήλικας. Ακροβατώ ανάμεσα στον άντρα που είμαι και στο αγόρι που έχω μέσα μου. Και μου αρέσει αυτό! Για χρόνια πάλευα να “πνίξω” αυτό το αγόρι, μέχρι που κατάλαβα ότι είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό! Αλλιώς σοβαρεύεις απότομα και σκέφτεσαι “πότε χάσαμε τον αυθορμητισμό και την τρέλα μας;”.

 

Είσαι πολύ εκλεκτικός στις τηλεοπτικές σου εμφανίσεις. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις “ναι” στη συγκεκριμένη σειρά;

Το σενάριο και ο ρόλος. Με ενθουσίασε το σενάριο που υπογράφει η Μυρτώ Κοντοβά και ο ρόλος βρήκα ότι με εκφράζει, γιατί το κομμάτι της μουσικής είναι πολύ ζωντανό και υπαρκτό στη ζωή μου, χάρη στους Polkar. Οπότε, ένας ρόλος που συνδυάζει τις δύο αγάπες μου, την υποκριτική και τη μουσική, ήταν ιδανικός για μένα!

 

Στους “Σχεδόν Ενήλικες” ερμηνεύεις και τραγούδια των Polkar. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;

Ναι! Οι θεατές θα ακούσουν το “Love me tonight” –το πρώτο κομμάτι που έγραψα- και το “Η ζωή μου είναι σκατά”, που πρόσφατα έγινε viral στους φοιτητές από ό,τι έμαθα (γέλια). Επίσης, το “Όλα αρχίζουν” έχει γίνει cover για τη σειρά. Γενικά έχουμε συμπεριλάβει αρκετά κομμάτια, γιατί το ήθελε και η Μυρτώ, που είναι fan των Polkar!

 

 

Η σειρά έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα, με μια αισθητική περισσότερο κινηματογραφική παρά τηλεοπτική. Θέλεις να μοιραστείς κάποιο ευτράπελο που έχεις ζήσει στη διάρκειά τους;

Το καλό με τα εξωτερικά γυρίσματα είναι ότι γίνονται ζωντανό κομμάτι της πόλης. Μπορεί να σταματήσει ένας αστυνομικός και να ρωτήσει αν έχεις άδεια για το γύρισμα, να ακουστεί ένας πλανόδιος πωλητής που θέλει να πουλήσει την πραμάτεια του… Είναι η ζωή στην πόλη!

Πολλά ευτράπελα! Μου ‘χει τύχει να αλλάζω μπλουζάκι στη μέση της Ερμού και να κοιτάζει ο κόσμος, για να πάμε την επόμενη σκηνή.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως παίζαμε στην Αιώλου μια σκηνή, στην οποία μαλώναμε με τη Δάφνη. Είχε μαζευτεί κόσμος και οι περαστικοί κοιτούσαν –αυτά τα γυρίσματα είχαν γίνει πριν το lockdown. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, σαν να παίζεις στο θέατρο, γιατί υπήρχαν θεατές!

Όπως επίσης έχει τύχει να έρθει ένας κύριος και να μου πει συγχαρητήρια, γιατί είχε δει το πρώτο επεισόδιο και του άρεσε πολύ.

 

 

Καταλαβαίνω πως το απολαμβάνεις…

Μου αρέσει πολύ! Οι ηθοποιοί προτιμάμε τα εξωτερικά γυρίσματα, γιατί βγαίνει πιο ωραίο το αποτέλεσμα. Αυτό που είπες ότι είναι πιο κινηματογραφικό. Στη σειρά, επειδή είναι όλοι φυσικοί χώροι, δεν έχουμε ούτε ένα πλατό, το νιώθουμε πιο ζωντανό, πιο ειλικρινές αυτό που συμβαίνει! Σε ένα πλατό μπορεί να είναι όλα πιο προστατευμένα, αλλά αισθάνεσαι ότι είσαι κομμάτι ενός ψεύτικου ντεκόρ. Σε σειρές όπως αυτή, ζεις το παραμύθι λίγο πιο έντονα. Και όσες φορές έχω κάνει σινεμά, που οι ταινίες γυρίζονται πάντα σε φυσικούς χώρους, αισθάνομαι το ίδιο.

 

Σου λείπουν οι συναυλίες;

Η καραντίνα πέτυχε τους Polkar στην πιο δημιουργική τους φάση. Μέσα στην πρώτη καραντίνα κυκλοφορήσαμε τέσσερα καινούργια κομμάτια, πήγαν πολύ ωραία και ανυπομονούσαμε να τα παίξουμε on stage. Tα live είχαν αρχίσει να παίρνουν φωτιά πριν τα lockdown! Τα είχε αγκαλιάσει το κοινό, αλλά -όπως συνέβη σε όλους τους μουσικούς- παγώσαμε. Μόλις ανοίξουν τα μαγαζιά, θα κάνουμε εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου και το καλοκαίρι θέλουμε να κλείσουμε κάποιες σε θερινούς χώρους. Οπότε, κάνουμε υπομονή και περιμένουμε πώς και πώς να βρεθούμε με το κοινό μας σε κάποια συναυλία. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο θέλει και το κοινό!

 

 

Θεατρικά, σκηνοθετείς για τέταρτη χρονιά την παράσταση “Αρίστος”. Έκανες προσαρμογές στη σκηνοθεσία για τις ανάγκες του livestreaming;

Καθοδήγησα τους ηθοποιούς από την αρχή με άξονα το livestream και έκανα αυτές τις δύο παραστάσεις γιατί ήθελα να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Έγινε με τις καλύτερες συνθήκες, στο Θέατρο Πορεία, που κάνει το livestreaming του με έναν πολύ αυστηρό και μεθοδικό τρόπο, με εξακάμερη τηλεσκηνοθεσία και οπτική ίνα για τη μετάδοση. Είναι κάτι που τα περισσότερα θέατρα δεν μπορούν να υποστηρίξουν, γιατί είναι ακριβό. Αυτός, όμως, είναι και ο λόγος που βγαίνει τόσο καλό αποτέλεσμα. Έχει πολλή δουλειά και λεπτομέρεια από πίσω.

Είμαι πολύ περήφανος για τις δύο αυτές παραστάσεις! Έσπασαν ταμεία σε επίπεδο θεατών, δεν το περίμενα. Συγκεντρώσαμε πάνω από 4.000 εισιτήρια με τις δύο προβολές και τα μηνύματα που λάβαμε ήταν αμέτρητα και πάρα πολύ θετικά. Μας έστειλαν μηνύματα με εικονικά χειροκροτήματα. Ένας κύριος πήρε τηλέφωνο στο θέατρο και ευχαριστούσε που έγινε η παράσταση, λέγοντας στην κοπέλα να μεταφέρει τα συγχαρητήριά του σε όλους τους ηθοποιούς… Καθόταν στο τέλος όρθιος και χειροκροτούσε την οθόνη! Αυτό είναι πολύ συγκινητικό!

Συν ότι, με το livestream, η παράσταση είχε τη δυνατότητα να απευθυνθεί σε κάθε γωνιά της Ευρώπης! Ξαφνικά, μας είδαν και στο Λονδίνο. Είναι φοβερό αν το καλοσκεφτείς, με την έννοια ότι στο παραδοσιακό θέατρο αυτό δεν μπορείς να το έχεις.

Λείπουμε και εμείς στον κόσμο και ο κόσμος σε εμάς. Ξέρεις, εμάς τους θεατρίνους και τους μουσικούς, μας τρελαίνει που δεν υπάρχει η επαφή με το κοινό.

 

 

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως βγήκε κάτι θετικό από την όλη συγκυρία;

Ναι! Το livestreaming δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ζωντανό θέατρο, αλλά, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο για να υποβοηθήσει. Το είδα και στον εαυτό μου, γιατί μέσα στην καραντίνα είδα παραστάσεις από το εξωτερικό που είχα χάσει. Μάλιστα, ήταν παραστάσεις αρχείου, που δεν θα είχα πια τη δυνατότητα να παρακολουθήσω. Όπως, επίσης, είδα το “Σιρανό Ντε Μπερζεράκ” του Νίκου Καραθάνου. Το ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο με το να δω μια παράσταση ζωντανά, αλλά από το τίποτα είναι μια δυνατότητα. Σκέφτομαι ακόμα πως, αν αύριο μεθαύριο γίνει μια παράσταση και υπάρχουν κάμερες -όπως έγινε φέτος στην Επίδαυρο, που οργανώθηκε και μια ζωντανή αναμετάδοση της παράστασης- θα είναι πολύ θετικό. Το θεατρόφιλο κοινό σίγουρα θα επιλέξει να παρακολουθήσει ζωντανά μια παράσταση. Σκέψου, όμως, κάποιον που δεν έχει τα χρήματα ή το μέσο να κατέβει στην Επίδαυρο. Για αυτόν είναι μια πολύ καλή εναλλακτική!

 

Θα ακολουθήσει και άλλη livestream παράσταση;

Όχι. Ήθελα να κλείσει έτσι αυτός ο κύκλος, αφήνοντας μια πολύ καλή αίσθηση. Τώρα θέλω να ανανεώσουμε το ραντεβού μας με τους θεατές στα θέατρα πια. Όταν ανοίξουν με το καλό, ο “Αρίστος” θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα.

 

Πώς πιστεύεις ή εύχεσαι να διαμορφωθούν οι συνθήκες στο θέατρο μετά το τέλος της πανδημίας;

Προσωπικά εύχομαι το θέατρο να μάθει από τα λάθη του και να αξιοποιήσει θετικά όλο αυτό που έγινε. Να καταλάβουμε λίγο πόσο σημαντική και όχι δεδομένη είναι η σχέση με τον θεατή. Είναι πολύ συγκινητικό να έχεις έστω και έναν θεατή που ήρθε να δει μια παράσταση. Αυτή η σχέση πρέπει να επανεξεταστεί.

Ξέρεις, πολλοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες αρέσκονται στο να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους. Αυτό, όμως, δεν έχει κανένα νόημα. Η τέχνη που γίνεται αυτοπαθής, δεν εξυπηρετεί τον βασικό της στόχο, που είναι η επικοινωνία. Εξυπηρετεί τη φιλοδοξία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Τέχνη. Η φιλοδοξία και η Τέχνη δεν παντρεύονται! Η Τέχνη έχει ανάγκη την αυτοθυσία, τη δοτικότητα, την ειλικρινή επικοινωνία, για να μπορέσει να ανθίσει, να λάμψει. Διαφορετικά, γίνεται άλλοθι για να ικανοποιήσουμε άλλες ανάγκες, επιβεβαίωσης ή αυτοπεποίθησης. Έτσι, όμως, μικραίνουμε την Τέχνη, την κάνουμε κάτι λίγο.

Για εμένα η πανδημία είναι ένα μεγάλο σχολείο. Έφερε στο τραπέζι των καλλιτεχνών το ζήτημα του πώς επικοινωνούμε με τον θεατή. Κι αυτό νομίζω πρέπει να μείνει στα ζητούμενα στο θέατρο που θα έρθει, ακόμα και σε επίπεδο ρεπερτορίου. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δεν πρέπει να κοιμίζει τον θεατή. Αν θέλεις να ξεχαστείς, κάτσε και δες σαπουνόπερες και ριάλιτι τηλεόραση. Δες Survior και ξεχάσου. Δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά ότι υπάρχει η δυνατότητα. Δεν θα πας στο θέατρο για να ξεχαστείς.

Το θέατρο πρέπει να αφυπνίζει! Όπως στον “Αρίστο”, που ο θεατής φεύγει με μια γροθιά στο στομάχι και μπαίνει στη διαδικασία να δει τι έγινε στην πραγματική ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη ή μπαίνει στη διαδικασία να το συζητήσει και να συνδιαλεχθεί με ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός. Σκοπός όλων των Τεχνών είναι να ερεθίζουν, για να μπορεί ο άνθρωπος να εξελίσσεται.

 

 

Εσύ, πώς παλεύεις -ψυχικά και σωματικά- τα lockdown;

Στο πρώτο lockdown, επειδή είχαν κοπεί όλα, ήταν πολύ έντονο. Όμως, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί τώρα έχω κάτι να κάνω με τον χρόνο μου. Αν δεν είχα τίποτα να κάνω, δεν σου κρύβω ότι θα μου ήταν δύσκολο, όπως είναι για πάρα πολλούς συναδέρφους μου. Δεν είναι μόνο το βιοποριστικό -ένα επίδομα από εδώ, μια βοήθεια από κει, κουτσά στραβά τα βγάζουμε πέρα οι περισσότεροι- αλλά και το ψυχολογικό…

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια εγώ βρίσκω χαρά και σε άλλα πράγματα, όπως στο να τρέχω, στο να κάνω γυμναστική στο σπίτι ή στο να μαγειρεύω… Αν, όμως, δεν έχεις τρόπο να ασχοληθείς με τη δουλειά, με την τέχνη σου, νομίζω ότι αυτό είναι μια καλή αφορμή για να αρχίσεις να πέφτεις ψυχολογικά. Ναι, δεν μπορώ να ταξιδέψω στη Θεσσαλονίκη, να κάνω πρόβες με τους Polkar, να πάω στη Σύρο ή να βγω… Αλλά, δεδομένων των συνθηκών και επειδή θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα, παραμένω ψύχραιμος.

 

Πρόσφατα δήλωσες πως σχεδιάζετε τον γάμο σας με τη σύντροφό σου Δανάη Μιχαλάκη. Κάνεις όνειρα για τη συγκεκριμένη μέρα; Έχεις φανταστεί πώς θα ήθελες να το ζήσετε;

Δεν το κρύβουμε με τη Δανάη, το σκεφτόμαστε και το συζητάμε. Όμως, δεν έχουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μας αυτήν τη στιγμή, λόγω Covid. Δεν ξέρουμε αν θα γίνει φέτος ή του χρόνου. Όταν συμβεί, όμως, θα θέλαμε να είμαστε ελεύθεροι να το χαρούμε, χωρίς περιορισμούς. Να μην γίνει σε μια δύσκολη συνθήκη και με απαγορεύσεις στις αγκαλιές!

 

 

Οι “αποδράσεις” του Γιώργου από την καραντίνα

Η τελευταία σειρά που είδα και με ενθουσίασε…

Η μίνι σειρά “When They See Us” στο Netflix! Ήταν τρομερό, το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Το βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό είναι…

Το “Σκισμένο Τούλι” της Έλενας Ακρίτα και το “Σμιλεύοντας το χρόνο” του Αντρέι Ταρκόφσκι, ανάλογα με την ώρα της ημέρας.

Βγαίνοντας από αυτήν την κατάσταση, το πρώτο πράγμα που θα κάνω…

Η φτου ξελευθερία μου σίγουρα θα είναι ένα ταξίδι! Γενικά μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια και μου έχουν λείψει αφόρητα!

 

Η σειρά “Σχεδόν Ενήλικες” προβάλλεται στο MEGA, κάθε Πέμπτη, στις 21:00.