Home / Famous Talks  / Ορφέας Αυγουστίδης: “Το θέατρο θέλει κόπο και διαδρομή, αλλά είναι εκεί για να προσπαθούμε…”

Ορφέας Αυγουστίδης: “Το θέατρο θέλει κόπο και διαδρομή, αλλά είναι εκεί για να προσπαθούμε…”

Πηγαίος, απολαυστικός και αδιαμφισβήτητα γοητευτικός, τόσο ως ηθοποιός όσο και ως προσωπικότητα. Ο Ορφέας Αυγουστίδης σε κερδίζει αβίαστα με την σκηνική του παρουσία, τις ξεκάθαρες απόψεις του, αλλά και με την έμφυτη ευγένειά του, επιβεβαιώνοντας τη “θέση” του ως ένας από τους πιο “ελπιδοφόρους” νέους ηθοποιούς της χώρας μας. 

Έχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τον Νίκο Κουρή, στην Κωμωδία των Παρεξηγήσεων του Σαίξπηρ, μας μιλάει για τη δική του “σχέση ζωής” με το θέατρο και την υποκριτική και για τα μαθήματα που πήρε απο τους γονείς του, ενώ μας αποκαλύπτει τα μελλοντικά του σχέδια, τις αγαπημένες του ταινίες, αλλά και τι θα ήθελε να γίνει, αν δεν ήταν ηθοποιός! 

Πώς θα περιγράφατε την παράσταση σε κάποιον “υποψήφιο” θεατή; Και τι να περιμένουμε να νιώσουμε μετά από αυτήν;

Είναι πολύ μεγάλο λάθος να προσπαθήσεις να καθοδηγήσεις το συναίσθημα του θεατή. Συνεπώς δε θα πρότεινα σε κανέναν τι να νιώσει ή να τον ωθήσω προς μια κατεύθυνση. Θα τον άφηνα ελεύθερο να απολαύσει και να διυλίσει κατά βούληση.

Πόσο εύκολο είναι να προσεγγίσεις τον Σαίξπηρ και ένα από τα γνωστότερα έργα του και πόσο μάλλον σε τόσο νεαρή ηλικία; Νιώσατε καθόλου “φόβο” για αυτό;

Δεν ένιωσα φόβο και αυτό δεν είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να προτείνουμε και στους νεότερους ηθοποιούς. Εννοώ νεότερους και από μας, αν υπολογίσει κανείς ότι εγώ δουλεύω 15 χρόνια, οπότε νεότερο θεωρώ κάποιον που δουλεύει τρία. Δε συμφωνώ σε μία τέτοια αντιμετώπιση. Επειδή είναι Σαίξπηρ δε θα πρέπει να τον ακουμπάμε ή ότι θα πρέπει να νιώθουμε φόβο και δέος. Αυτά είναι σπουδαία έργα και είναι σπουδαία γιατί έχουν επιβιώσει. Και έχουν επιβιώσει γιατί κάποιοι τα παίζουν. Αλλιώς δε θα υπήρχε καμία αξία. Αν αυτά τα έργα δηλαδή, δεν ήταν παρακαταθήκη για τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες. Να παίρνουν αυτά τα έργα και να προσπαθούν να κάνουν δικές τους αναγνώσεις. Με το δικαίωμα του λάθους και της αποτυχίας πάντα. Γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για τη δημιουργία. Να υπάρχει χώρος για λάθος μέσα μας, αλλά και προς τα έξω. Αν τα έργα αυτά επιβιώνουν είναι γιατί κάποιος τα παίζει. Δε λέω φυσικά, ότι το θέατρο είναι κάτι εύκολο γενικότερα. Και μιλάω για όλη τη διαδικασία της δημιουργίας, όχι μόνο για τη δική μου θέση σε αυτό. Από τη σύλληψη, την εκτέλεση, μέχρι και το τέλος, το θέατρο θέλει κόπο και διαδρομή, αλλά είναι εκεί για να προσπαθούμε…

Πώς θα περιγράφατε τη χημεία σας με τον Νίκο Κουρή; Και πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Η συνεργασία προέκυψε γιατί η Κατερίνα (Ευαγγελάτου) σκέφτηκε αυτό το δίδυμο. Εγώ πρώτη φορά δουλεύω με τον Νίκο και το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ. Και το λέω με ένα διαβολικό χαμόγελο, γιατί το ξέρω ότι το ευχαριστιέται και αυτός. Έχει δημιουργηθεί μια εμπιστοσύνη σκηνική μεταξύ μας, η οποία δεν είναι δεδομένη, αλλά κερδίζεται. Ακόμη και τώρα που μιλάμε βρίσκεται σε ζύμωση… Όταν καταφέρνεις και φτάνεις στο σημείο η εμπιστοσύνη να κερδηθεί, γιατί αυτό δεν είναι αυτονόητο, είναι μία κάποιου είδους νίκη και η αρχή μιας κάποιου είδους σχέσης και εγώ αυτό νιώθω ότι συμβαίνει με μένα και τον Νίκο. Για αυτό νιώθω τόσο ωραία και το ευχαριστιέμαι τόσο πολύ. Τώρα, η χημεία όπως την εννοούμε, έχει να κάνει με τη λεγόμενη “εκλεκτική συγγένεια” όπως θα έλεγε και ο Γκαίτε. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μπορεί όταν συναντηθούν να βγάλουν ένα αποτέλεσμα που δεν το περίμενες. Κάπως έτσι θα το χαρακτήριζα εγώ αυτό που λέμε χημεία…

Γεννημένος από γονείς ηθοποιούς ο επαγγελματικός σας προσανατολισμός ήταν μάλλον μονόδρομος… Νιώσατε ποτέ δεύτερες σκέψεις για αυτό; Ή την επιθυμία να ακολουθήσετε άλλο δρόμο;

Αν δούμε τα πράγματα από την πραγματική τους γωνία, είναι όσο φυσικό ένα παιδί επιπλοποιών που δουλεύει πάνω στο ξύλο να γίνει και αυτός επιπλοποιός. Και δε χρησιμοποιώ το παράδειγμα τυχαία. Θεωρώ ωστόσο ότι η δουλειά μου δεν είναι και η ιδανικότερη επιλογή. Κανονικά θα έπρεπε κάποιος που έχει δει πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό, να εξαφανίσει από τη ζωή του αυτήν την προοπτική. Είναι η φύση της δουλειάς μας, η αβεβαιότητα που έχει από μόνη της…Όταν μπήκε η κρίση το 2011, για μας τους ηθοποιούς αυτό ήταν κάτι πολύ σύνηθες. Και για τους γονείς μου ακόμη. Εγώ 3 φορές το χρόνο ψάχνω για δουλειά. Διαμορφώνεις εσύ ένα πλαίσιο, στο οποίο μπορείς να κινηθείς, αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν σταθείς πάντως από την πλευρά που στέκομαι εγώ πλέον, θεωρώ ότι έχω κάνει συνειδητή επιλογή, σε σχέση με τη ζωή μου και τη δουλειά μου. Γιατί πέρα από τις δυσκολίες, σου δίνει πολύ μεγάλη χαρά.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρατε από τη μητέρα και τον πατέρα σας; Για την υποκριτική και γενικά…

Για την υποκριτική δεν έχω πάρει μάθημα, γιατί η τέχνη δε μπορεί να χωρέσει στη θεωρία. Μπορεί να χωρέσει η ιστορία της τέχνης στη θεωρία και κάποια τεχνικά πράγματα ίσως. Από εκεί και ύστερα η δουλειά που κάνει κάποιος με τον εαυτό του και μέσα του δε μπορεί να καταγραφεί τόσο εύκολα. Ή μάλλον μπορεί να καταγραφεί, με την ίδια ακρίβεια, που μπορεί να καταγραφεί μια συνεδρία στον ψυχαναλυτή. Από τη ματιά του ψυχαναλυτή. Οπότε δεν υπάρχει κάτι που μου είπαν σε σχέση με την υποκριτική. Να μη φωνάζω στη σκηνή για παράδειγμα. Είναι και λίγο κομμάτι της αισθητικής αυτό και κάτι, που συνεχώς αλλάζει από τη ζωή, αλλά και από τις εικόνες που παίρνεις. Για τη ζωή, όμως, έχω πάρει πολύ ωραία μαθήματα από τους γονείς μου και είμαι πολύ περήφανος και πολύ χαρούμενος που ήμουν σε θέση να εκτιμήσω αυτό το δώρο, αλλά και που τους έκανα να νιώσουν ότι το είδα και το εκτίμησα. Έχει να κάνει με τη στάση τους, έχει να κάνει με τις επιλογές τους και με τον τρόπο που χειρίστηκαν κάποια πράγματα στη ζωή, ακόμη και με τα λάθη τους και με το πόσο βαθιά πληγωμένοι μπορεί να κατέληξαν, αλλά τελικά τα πράγματα δεν τελειώνουν… Μπορεί κάποιες πόρτες να κλείνουν αλλά η ζωή ανοίγει άλλες. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό και μου το έχουν αποδείξει και οι δυο. Είναι ένα πολύ μεγάλο μάθημα…

Είστε ένας ηθοποιός με “ισόποση” παρουσία τόσο στο θέατρο, όσο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Εσείς με τι νιώθετε πιο οικεία και τι απολαμβάνετε περισσότερο από τα τρία;

Σας ευχαριστώ για το ισόποση αλλά δεν είναι αλήθεια. Δεν έχω την ίδια παρουσία. Στο θέατρο η παρουσία μου είναι 85% στον κινηματογράφο 5% και στην τηλεόραση 10%. Στον κινηματογράφο είχα κάνει μια ταινία προ 15ετίας, τις “Σειρήνες στο Αιγαίο”. Και είναι πολύ ωραίο που ακόμη την αγαπάει ο κόσμος. Έρχονται παιδιά 10 χρονών στο θέατρο και μου λένε ότι είναι η αγαπημένη τους ταινία και είναι τέλειο αυτό, γιατί τότε που κάναμε εμείς την ταινία αυτά τα παιδιά δεν είχαν καν γεννηθεί. Αυτή είναι η δυναμική και η μαγεία του σινεμά. Η ζωή μου και αυτό που κάνω όμως είναι το θέατρο. Θα ήθελα πολύ να κάνω παραπάνω σινεμά, αλλά αυτήν την περίοδο δε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο γιατί οι προτεραιότητες οι δικές μου βρίσκονται στο θέατρο και το σινεμά δυστυχώς θέλει κι αυτό χώρο, δε μπορείς να το κάνεις παρεπιπτόντως.

Η τηλεόραση, από την άλλη, είναι κάτι που έρχεται και φεύγει. Ποτέ δεν ήταν κάτι σταθερό, ούτε στις δικές μου επιλογές, πόσο μάλλον στις επιλογές άλλων. Με αυτό δε θέλω να πω ότι έχω γυρίσει την πλάτη μου στην τηλεόραση ή ότι κάποιοι γύρισαν την πλάτη σε μένα. Απλά όλα τα πράγματα στη ζωή είναι επιλογές. Εγώ σέβομαι κάθε φορά που μου γίνεται μία πρόταση, γιατί δεν το θεωρώ ούτε αυτό αυτονόητο. Απλά κάποιες φορές δε μπορώ, λόγω χρόνου. Το θέατρο όμως για μένα είναι αυτό που με απασχολεί. Από αυτό βιοπορίζομαι. Όταν σκέφτομαι τι θα κάνω την επόμενη χρονιά, το μυαλό μου πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο στο θέατρο. Όταν σκέφτομαι κάτι για έναν ρόλο, σκέφτομαι έναν ρόλο στη σκηνή, όταν ονειρεύομαι κάτι ονειρεύομαι τη σκηνή. Αυτό μπορώ να το απαντήσω με σιγουριά.

Αυτή επίσης είναι και η πραγματικότητα της χώρας μας. Το σινεμά είναι ένα πολύ ακριβό σπορ. Η τηλεόραση είναι κάτι άλλο, το οποίο προσαρμόζεται στην εποχή, στην οικονομία της εποχής, στις απαιτήσεις, στο πώς διαχειριζόμαστε τις πληροφορίες, στο τι ανάγκη έχουν οι νεότεροι άνθρωποι ή οι μεγαλύτεροι που κάθονται και βλέπουν τηλεόραση και προσαρμόζονται και τα πράγματα γύρω από αυτό, είτε αυτό λέγεται ριάλιτι, είτε survivor, είτε masterchef, είτε Next Top Model, είτε σειρές πολύ φτηνές, είτε σειρές καλές αλλά με ηθοποιούς να αμείβονται στο 1/10 με αυτά που αμείβονταν πριν 5 χρόνια.

Διακρίνω μια πικρία για την σημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα;

Μπα δεν είναι πικρία, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι έχω μη ρεαλιστικές προσδοκίες από την τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι αυτό και θα έπρεπε να είναι αυτό. Πρέπει να έχει αυτήν την λαϊκή τάση γιατί είναι στα σπίτια όλων. Δεν είναι δυσαρέσκεια λοιπόν. Είναι συνειδητοποίηση.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Για του χρόνου θα είμαι στο θέατρο Άνεσις και θα ανεβάσουμε τη “Μέθοδο Γκρόνχολμ”. Είναι ένα ισπανικό έργο, που είχε ανέβει πριν αρκετά χρόνια στο θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία του Διαγόρα Χρονόπουλου, που “έχει φύγει”, αλλά θα γίνει αναβίωση της παράστασης. Την ίδια παράσταση, που είχε γίνει, θα τη στήσει ο Γιώργος Καραμίχος, που έπαιζε τότε και ο οποίος περνάει τώρα τον περισσότερο χρόνο του στην Αμερική και εργάζεται εκεί. Τώρα, τον ρόλο του θα τον παίζω εγώ μαζί με όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς που ήταν και στην πρώτη διανομή, τη Βίκυ Παπαδοπούλου, τον Χρήστο Σαπουντζή και τον Πέτρο Λαγούτη και θα είμαστε εκεί μέχρι και τις γιορτές. Από τις γιορτές και μετά θα ανεβάσουμε τις Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά στο θέατρο Βεάκη, με τον Αιμίλιο Χειλάκη, την Καριοφυλλιά Καραμπέτη, τον Δημήτρη Πιατά και τον Χρήστο Λούλη. Μέχρι τότε θα έχω και μερικές προετοιμασίες για του παραχρόνου το καλοκαίρι. Και φυσικά αυτό το Σαββατοκύριακο θα είμαι Θεσσαλονίκη, 13 και 14 του μήνα στο Μέγαρο Μουσικής. Γεμάτη σεζόν…

 

Q & A

Αγαπημένη ταινία: Αυτή την ερώτηση δε μπορώ ποτέ να την απαντήσω! Ειμαι σινεφίλ και έχω πολύ μεγάλη συλλογή στην καρδιά μου, η αλήθεια είναι. Από τον Νεκρό του Τζιμ Τζάρμους, μέχρι την Τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και το Shame με τον Φασμπέντερ.

Θεατρική παράσταση, που δε θα ξεχάσω ποτέ: Ωχ! Πάλι δύσκολο! Θυμάμαι μικρός που είχα δει έναν μονόλογο με τον Μάνο Βακούση που λέγονταν “Περιπλανώμενος” και είχα ενθουσιαστεί από τη δύναμη, που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή και να σε ταξιδέψει. Ήταν μία από τις παραστάσεις, που με σπρώξανε λίγο πιο κοντά στο να καταπιώ κι εγώ το “χάπι”, που λέει ότι το θέατρο είναι μαγεία.

Πού θα ήθελα να πρωταγωνιστώ: Στην καινούρια ταινία του Τζιμ Τζάρμους.

Αγαπημένη δεκαετία: Ε, 90s! Αυτή που θυμάμαι πιο τρυφερά. Τα χρόνια της εφηβείας και της ανεμελιάς.

Πού θα ήθελα να ζω: Αν ήθελα να ζω κάπου αλλού και έμενα εδώ αναγκαστικά θα ήταν πολύ μεγάλη ήττα για μένα. Με πληγώνουν και με εξοργίζουν πολλά πράγματα, αλλά μου αρέσει πολύ που ζω εδώ. Παρόλα αυτά τελευταίο μου ταξίδι ήταν στην Νέα Υόρκη. Δεν είχα πάει ποτέ και έκανα σαν μικρό παιδάκι. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ και έμεινα αρκετά, γιατί μένει πλέον η μητέρα μου εκεί μόνιμα. Δεν το περίμενα να συντονιστώ τόσο πολύ εκεί και να με ενθουσιάσει τόσο, αλλά δεν ήθελα να φύγω. Ενώ στα ταξίδια βλέπεις όσα θέλεις να δεις και στο τέλος θέλεις να γυρίσεις σπίτι, εκεί για πρώτη φορά δεν το ένιωσα αυτό…

Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν: Μάγειρας! Μαγειρεύω πολύ από πολύ μικρός. Όχι δηλαδή επειδή είναι της μόδας το κραμπλ και οι μπαλοτίνες! (γέλια) Είναι κάτι που μου αρέσει, το απολαμβάνω και κάτι που εξελίσσεται! Και με ενδιαφέρει να το εξελίσσω και να μαθαίνω νέα πράγματα! Στην κουζίνα χαλαρώνω!

Λίγα λόγια για την παράσταση:

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ

Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρυσι στην Επίδαυρο με την “Άλκηστη” του Ευριπίδη, καθώς και φέτος με την όπερα “Ζ” στην Εθνική Λυρική Σκηνή, η Κατερίνα Ευαγγελάτου επανέρχεται, σκηνοθετώντας για πρώτη φορά έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων, νεανικό έργο του μεγάλου ποιητή, με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους εξαιρετικούς Νίκο Κουρή και Ορφέα Αυγουστίδη σε έναν δυναμικό θίασο 12 ηθοποιών. Το εντυπωσιακό σκηνικό (Εύα Μανιδάκη), που λειτουργεί ως μια διαρκώς μεταβαλλόμενη συνθήκη ψευδαίσθησης και τα κοστούμια – γλυπτά (Βασιλική Σύρμα), φτιαγμένα με μια σπάνια τεχνοτροπία, συνθέτουν ένα μαγευτικό σκηνικό σύμπαν που θα παρασύρει τους θεατές στον ίλιγγο μιας εκρηκτικής παράστασης.

 ΥΠΟΘΕΣΗ

Δύο ζευγάρια πανομοιότυπων διδύμων που είχαν χωριστεί στη γέννα, βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια πόλη χωρίς να το γνωρίζουν. Μέσα σε αυτή την αλλόκοτη συνθήκη εκτυλίσσεται μια ιλιγγιώδης φάρσα, στην οποία κυριαρχούν η πλάνη και οι αλλεπάλληλες παρεξηγήσεις, καθώς τα πρόσωπα διασταυρώνονται. Το όριο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σταδιακά θολώνει σε αυτό το νεανικό, αριστοτεχνικά γραμμένο έργο του Σαίξπηρ, όπου κάθε βεβαιότητα καταρρέει και κανένας δεν είναι αυτός που νομίζει ότι είναι.

Πρόκειται για μία σπαρταριστή κωμωδία με έντονο το στοιχείο της φάρσας, που ο Σαίξπηρ συνέγραψε περίπου την ίδια χρονική περίοδο με τους Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα και Το Ημέρωμα της Στρίγγλας (1592-1594), βασιζόμενος στους Μέναιχμους του Πλαύτου.

Η βραβευμένη σκηνοθέτης Κατερίνα Ευαγγελάτου (Βραβείο Νέου Δημιουργού – Ένωση Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, 2009 και Έπαθλο «Ελευθερία Σαπουντζή», 2011), μέσα σε λίγα χρόνια, έχει σκηνοθετήσει πάνω από 20 μεγάλες παραγωγές (Πρόζα και Όπερα) σε κορυφαίους θεατρικούς Οργανισμούς της Ελλάδας (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Εθνική Λυρική Σκηνή, κλπ.) και του εξωτερικού (Γερμανία, Ρωσία).

[email protected]

Journalist, blogger, dreamer... Believe you can. And you're halfway there!