Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας μας μιλά για το πρώτο του μυθιστόρημα και τη “μαγεία” της συγγραφής.

Αν κατοικείς στη Θεσσαλονίκη, είναι πιθανόν να τον έχεις συναντήσει στο βιβλιοπωλείο Ιανός, όπου και εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Όντας παράλληλα ο ίδιος συγγραφέας, από τους πλέον φερέλπιδες της γενιάς του, ο Κυριάκος Γιαλένιος γνωρίζει καλά τα “μυστικά” της συγγραφής. Υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα το 2012, καθώς και ως Νέος Λογοτέχνης από το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη το 2011, μας εξηγεί γιατί ο έρωτας αποτελεί μια μορφή καλοδεχούμενης νόσου…

 

 

Κατοικείτε στη Θεσσαλονίκη, όπου και έχετε μεγαλώσει. Ποια τα ερεθίσματα που έχετε αποκομίσει από αυτή; Η “Σχολή της Θεσσαλονίκης” του ’30 αποτέλεσε ισχυρό υπόβαθρο για επόμενες λογοτεχνικές γενιές. Σήμερα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια ανάλογη Σχολή νέων συγγραφέων της πόλης;

Eίναι αλήθεια, πως η λεγομένη σχολή της Θεσσαλονίκης έχει αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά της στην ελληνική λογοτεχνία. Προσωπικά μπορώ να πω, πως περισσότερο έχω επηρεαστεί από τις ποιητικές φωνές της πόλης -Ασλάνογλου, Αναγνωστάκη, Χριστιανόπουλο, Λάσκαρη-  κυριώς ως προς την αισθητική και το γλωσσικό ύφος. Σήμερα υπάρχουν κάποιοι πυρήνες, ως επί το πλείστον ποιητών, αλλά δίχως -σε πρώτη φάση τουλάχιστον- τη δυναμική και την επιρροή της προηγούμενης γενιάς.

 

Πιστεύετε στην έμπνευση ή θεωρείτε πως η συγγραφή είναι μια παραγωγική διαδικασία, η οποία βασίζεται στην κατεξοχήν συνεχή και αδιάκοπη δουλειά από την πλευρά του συγγραφέα;

Πιστεύω ακράδαντα σε έναν συνδυασμό έμπνευσης και δημιουργικού μόχθου. Η συγγραφή είναι μια άκρως δημιουργική και δυναμική διαδικασία, η οποία κατά τη διάρκεια της γραφής ενός βιβλίου, απασχολεί -ως οφείλει- τον δημιουργό εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Η πρώτη ύλη είναι παντού γύρω του και αυτος δεν έχει παρά να κυκλοφορεί με ανοιχτούς τους δεκτικούς τους αισθητήρες, ώστε να αντλεί, να επεξεργάζεται και να ενσωματώνει.

 

 

Από ποια ηλικία καταλάβατε ότι έχετε μια ιδιαίτερη κλίση προς τη συγγραφή και πώς θα λέγατε ότι επέδρασε στην ψυχοσύνθεσή σας μέχρι σήμερα; Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί -ίσως και για ποιον- γράφετε;

Από τα χρόνια της εφηβείας κιόλας, σε συνάρτηση με την μαγεία των πρώτων αναγνωσμάτων, ένιωσα να με ελκύει το σύμπαν της γραφής. Αυτή η παράλληλη πορεία του συγγραφέα ανάμεσα σε δύο κόσμους -τον μυθιστορηματικό και τον πραγματικό- είναι από τις πιο συναρπαστικές πτυχές ολόκληρης της διαδικασίας. Δεν ξέρω αν έχει επιδραση στην ψυχοσύνθεσή μου, ξέρω όμως σίγουρα, ότι έχει επηρεάσει την αντιλήψη και τον τροπο που παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, μετατρέποντας τα πάντα σε εν δυνάμει υλικό για κάποιο από τα βιβλία μου. Προτιμώ να αναρωτιέμαι, αν θα δημιουργηθεί σε κάποιον που τα έχει διαβάσει, η ανάγκη να κάτσει μπροστά σε μια λευκή κόλλα και να προσπαθήσει να σκαρώσει τη δίκη του ιστορία.

 

 

Με ποιον τρόπο δομείτε συνήθως τους χαρακτήρες σας; Θα λέγατε ότι “κουβαλούν” βιωματικά στοιχεία ή είναι καθαρά “προϊόντα” φαντασίας;

Κανένας χαρακτήρας δεν αποτελεί εξ ολοκλήρου πραγματικό πρόσωπο αλλά ούτε και φανταστικό. Τις περισσότερες φορές είναι ένας συνδυασμός από στοιχεία και χαρακτηριστικά διαφόρων ανθρώπων, εμπλουτισμένος με τα απαραίτητα φανταστικά υλικά, ώστε να ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχω εγώ στο μυαλό μου για τη θέση τους στο βιβλίο.

 

 

Υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα το 2012 και υποψήφιος Νέος Λογοτέχνης από το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το 2011. Τι ρόλο έπαιξαν οι διακρίσεις αυτές στη μετέπειτα συγγραφική σας πορεία και πώς νιώθετε γι’ αυτές;

Οι διακρίσεις αποτελούν ένα από τα πιο ισχυρά καύσιμα στη “μηχανή” του δημιουργού. Είναι μια σημαντική επιβράβευση, ενώ συγχρόνως δίνουν και την απαραίτητη ψυχολογική ώθηση, σε μια εποχή που σίγουρα δεν πριμοδοτεί και πολύ σπάνια επιβραβεύει την πνευματική δημιουργία.

 

 

Υπάρχουν Έλληνες και ξένοι λογοτέχνες, οι οποίοι σας επηρέασαν συγγραφικά και σε τι βαθμό; Εκτός από τον πεζό λόγο έχετε δοκιμαστεί και στον ποιητικό;

Οι επιρρόες είναι πολλές και ποίκιλες. Ξεκινώντας από την ποίηση και τους στίχους του Λεοντάρη, του Σαχτούρη και του Καρούζου, συνεχίζοντας με την λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία- Γ.Γ.Μάρκες, Χ.Κορτάσαρ, Ρ.Μπολάνιο- ακολουθώντας τις σκιές του νουάρ -Ρ. Τσάντλερ, Ζ.Σιμενόν, Ζ.Κ.Ιζζό- έως και τη σύγχρονη ιρλανδική λογοτεχνική σκηνή -Μακ Κάλουμ, Σ.Μπαρυ, ΤΖ.Μπάνβιλ- όλοι οι παραπάνω έχουν αφήσει ευκρινώς το αποτύπωμά τους στις σελίδες των βιβλίων μου.

Η ποίηση για μένα είναι ο θεμέλιος λίθος του γραπτού λογου και ως εκ τούτου είμαι πολύ επιφυλακτικός, ως προς την προσωπική ποιητική έκφραση. Προς το παρόν υπάρχουν κάποια, λίγα διάσπαρτα ποιήματά μου σε συγκεκρίμενους ιστότοπους και λογοτεχνικά περιοδικά.

 

 

Τι είδους βιβλία θα βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας;

Αναμφίβολα έχω δώσει έμφαση στα λογοτεχνικά βιβλία, κυρίως παγκόσμιας πεζογραφίας. Είμαι, όμως, πολύ περήφανος για τα ράφια με τις ποιητικές συλλογές και τα βιβλία τέχνης.

 

 

Η εργασιακή σας εμπειρία στο βιβλιοπωλείο Ιανός πιστεύετε ότι είναι κάτι που σας έφερε ακόμα πιο κοντά στο να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η μια ενασχόληση με την άλλη συνδέονται άμεσα και τροφοδοτούνται εκατέρωθεν. Η δημιουργική όσμωση με ενδιαφέροντες ανθρώπους, που κινούνται στις παρυφές – αλλά και στον πυρήνα- του χώρου των βιβλίων, τους οποίους δε θα είχα την ευκαιριά να γνωρίσω έαν δεν ήμουν στο συγκεκριμένο επαγγελματικό πεδίο, ακόμα και η καθημερινή κουβέντα με τον κόσμο πάνω στο ευρύτερο πλαίσιο της λογοτεχνίας, θεωρώ πως με έχουν κάνει καλύτερο αναγνώστη, ίσως και συγγραφέα.

 

 

Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν κρατήσατε στα χέρια σας την πρώτη συγγραφική σας δουλειά;

Είμαι συγγραφέας…

 

 

 

“Η νόσος των εραστών” από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο; Τελικά ο έρωτας είναι μια “νόσος”; Πώς αλλιώς θα τον χαρακτηρίζατε και τι ρόλο παίζει στη ζωή αλλά και στα έργα σας;

Ο τίτλος είναι κάτι που αποφασίστηκε σχεδόν από την αρχή. Είναι για μένα και τον τρόπο που γράφω πολύ σημάντικο ζήτημα και λειτουργεί σαν ένας οδοδείκτης, που με κατευθύνει καθ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου, χωρίς απαραίτητα να μπορώ να εκλογικεύσω τον τρόπο επιλογής του.

Ο έρωτας κατά κάποιον τρόπο αποτελεί μια μορφή νόσου. Νόσος μεν, καλοδεχούμενη δε. Είναι μια διφορούμενη κατάσταση, που παλινδρομεί ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη και η λύτρωση τις περισσότερες φορές έρχεται μόνο, με την αποδοχή της ίδιας της κατάστασης. Μέσα μας και απέναντι στον άλλον…

 

 

Έχετε να δώσετε κάποιες κατευθυντήριες “γραμμές” προς άλλους νέους, που τώρα ξεκινούν τις συγγραφικές τους απόπειρες;

Τρεις λέξεις: υπομονή, επιμονή, πειθαρχία.

 

 

Πώς φαντάζεστε το μέλλον σας στη λογοτεχνία; Δηλώνετε αισιόδοξος για την πορεία της ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής;

Δε συνηθίζω να κάνω μακρόπροθεσμη προβολή στο μέλλον. Θα είμαι παρών μόνο όσο νιώθω, ότι έχω κάτι ενδιαφέρον να γράψω και μόνο όσο είμαι σίγουρος, ότι δεν θα αναλώνομαι σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από το ίδιο κέντρο. Κατα τ’ άλλα, δηλώνω πίστη στους νέους Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι αρνούνται να υποταχθούν στα γνωστά στερεότυπα, που κατακλύζουν τη θεματογραφία της ελληνικής πεζογραφίας και γραφούν με τόλμη και εξωστρέφεια.

 

 

Το μυθιστόρημα του Κυριάκου Γιαλένιου, “Η νόσος των εραστών”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

www.psichogios.gr