Τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να μπείτε στα  “παπούτσια” του παιδιού σας…

Η πιο δύσκολη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της, με πολλές συναισθηματικές, κυρίως, απώλειες για κάθε παιδί, μικρότερο ή μεγαλύτερο, που κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή κατάσταση.  Τον εγκλεισμό, και κατά συνέπεια τον αποχωρισμό μιας καθημερινής σχολικής ρουτίνας, με όλα τα παρελκόμενα, όπως τη στέρηση αγαπημένων φίλων, δασκάλων, σχέσεων, σταθερών… Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τη χρονιά των Πανελληνίων, που όλα στο μυαλό και στην ψυχή ενός δεκαοχτάχρονου παιδιού πρέπει να τα πολλαπλασιάζεις επί 2 -ίσως και περισσότερο. 

Κι έφτασε αυτό το πρωινό, για το οποίο το παιδί σας προετοιμαζόταν -κυρίως ψυχολογικά- μια ολόκληρη χρονιά. Το πρωινό που δεν κατεβαίνει μπουκιά, που το στομάχι δένεται “κόμπος” με το άγχος να κατακλύζει κάθε του κύτταρο, και οι σκέψεις για μια ενδεχόμενη αποτυχία μπερδεύονται κάπου ανάμεσα σε ιστορικές ημερομηνίες, μαθηματικούς τύπους και συντακτικούς όρους. 

Ναι, ήσασταν στο πλάι του, πιθανότατα πληρώσατε χρήματα σε φροντιστήρια και προσπαθήσατε να μην του λείψει απολύτως τίποτα. Ξέρετε κάτι, όμως; Δεν είναι σίγουρα η στιγμή που πρέπει να αναρωτηθείτε αν τα κάνατε όλα σωστά. Είναι η στιγμή να αναρωτηθείτε τι θα κάνετε αν όλα πάνε λάθος. Ίσως, πάλι τι δε θα έπρεπε να κάνετε αν συμβεί αυτό. 

Θέλετε το καλύτερο για το παιδί σας και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Θέλετε να το δείτε να “ανθίζει” και να εξελίσσεται, να προχωρά με σταθερά βήματα στην ζωή και να καταφέρνει πράγματα. Κι ας μη γελιόμαστε. Θέλετε να το δείτε να πετυχαίνει ή ό,τι εσείς ονομάζετε επιτυχία. Να βγαίνει με το πιο πλατύ χαμόγελο από την αίθουσα και να φωνάζει “Έσκισα!”. Και τότε με τη σειρά σας να πείτε μέσα σας “Τα καταφέραμε!”.

Ο περίσσιος ενθουσιασμός κλίνεται σε α’ πληθυντικό πρόσωπο. Στο ίδιο, όμως, πρόσωπο θα πρέπει να κλίνεται και η ματαίωση, η προσπάθεια που δεν απέφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, η απογοήτευση και το “Απέτυχα!” Πόσο λάθος ηχεί αυτή η λέξη όταν μιλάμε για νεανικά όνειρα, που δεν μπορούν να χωρέσουν στις λίγες σελίδες ενός μηχανογραφικού; 

Αλήθεια, θυμάστε τι σκεφτόσασταν τη μέρα που δώσατε τις δικές σας εξετάσεις; Φάγατε εκείνο το πρωινό; Τι φορούσατε; Τι σκεφτόσασταν όταν ήρθε η κόλλα με τα πρώτα θέματα; Τι φοβόσασταν πιο πολύ; Τι ονειρευόσασταν, και κυρίως, τι θέλατε να ακούσετε από τους δικούς σας γονείς, όταν νιώθατε ότι όλοι προσδοκούσαν από εσάς το καλύτερο;

Πιθανότατα και να τα έχετε ξεχάσει. Ίσως, πάλι να θέλετε να τα ξεχάσετε ή το μυαλό σας να έχει απωθήσει τις στιγμές που νιώθατε πιο μπερδεμένοι από ποτέ. Το θέμα είναι, όμως, τι κάνετε τώρα, και τι θα θέλατε να θυμάται κάποτε το δικό σας παιδί.

Αν και το μέλλον είναι άγνωστο και κανείς δε διαθέτει -δυστυχώς ή ευτυχώς- μαντικές ικανότητες, ανάμεσα στις τόσες υποθέσεις υπάρχει μία σταθερή βεβαιότητα. Όσες στιγμές κι αν ξεχνάμε, το συναίσθημα που συνόδευσε ένα συγκεκριμένο γεγονός, μένει βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Δε θυμόμαστε, ίσως, την ακριβή φράση που μας είπε ο μπαμπάς ή η μαμά μας όταν “αποτύχαμε” σε κάτι στη μέχρι σήμερα ζωή μας, αλλά ακόμη νιώθουμε τη ζεστασιά και την ασφάλεια που μας πλημμύρισαν, όταν τα μάτια και η αγκαλιά τους φώναζαν “Δεν πειράζει. Τίποτα δεν τελειώνει εδώ.”.

Κι αν όλα αυτά δε σας είχαν περάσει ήδη από το μυαλό, ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να ανοίξετε την αγκαλιά σας. Εκείνη μπορεί να χωρέσει  όλα του τα όνειρα.