Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ένας από τους πιο αγαπημένους Έλληνες, κωμικούς ηθοποιούς, ξεχωρίζει όχι μόνο για τις υποκριτικές του ικανότητες αλλά και για το ξεχωριστό ήθος του. Κρατώντας χαμηλό προφίλ αλλά πάντα προσιτός και άμεσος, αποτελεί έναν καθαρόαιμο εκπρόσωπο της κωμωδίας, δηλώνοντας συνειδητά θιασώτης της. Μας μίλησε για τα εφηβικά χρόνια στη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη, τις πρώτες εμπειρίες στο θεατρικό σανίδι, τη δύναμη του έρωτα αλλά και τον ρόλο του Πάτου, στο σαιξπηρικό έργο “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”, που συνεχίζει μέσα στο καλοκαίρι, τις περιοδείες του ανά την Ελλάδα.
Κατάγεστε από τη Θεσσαλονίκη. Τι θυμάστε από τα εφηβικά σας χρόνια στη συμπρωτεύουσα και πότε λάβατε τα πρώτα ερεθίσματα, που σας οδήγησαν στην υποκριτική;
Είμαι Θεσσαλονικιός και συγκεκριμένα Χαριλιώτης. Μεγάλωσα δίπλα στο γήπεδο του Άρη. Στην εφηβεία δε συνήθιζα όπως οι φίλοι μου να πηγαίνω σε καφετέριες. Βαριόμουν αφόρητα. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι τα αθλητικά μου χρόνια. Έπαιζα για πολλά χρόνια μπάσκετ στον Άρη. Είχα προπονητή τον Κώστα Χαριτωνίδη και υπήρξα συναθλητής με πολλούς διάσημους μπασκετμπολίστες. Έκανα πρωταθλητισμό.
Εδώ στη Θεσσαλονίκη κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, εν έτει 1979, όταν ήταν ακόμη εν ζωή ο πολύ καλός φίλος του αδερφού μου Χρήστος Αρνομάλλης, ο οποίος μαζί με τον Νικηφόρο Παπανδρέου, την Έφη Σταμούλη, τον Νίκο Σεργιανόπουλο και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σύστησαν την “Πειραματική Σκηνή της Τέχνης”. Πήγα ένα βράδυ να δω πρόβα τους και στη συνέχεια πήγαινα κάθε βράδυ. Η μεγάλη σύμπτωση είναι ότι η παράσταση που ανέβαζαν τότε ήταν το “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας”. Είναι σαν να επέστρεψα στην πρώτη μου αγάπη. Τόσες φορές που είχα δει το έργο, είχα μάθει τα λόγια απ’ έξω. Βοηθούσα στο ηχητικό κομμάτι της παράστασης, κρατώντας κάθε βράδυ το πομπινόφωνο -τότε είχαμε πομπίνες. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο.
Συχνά χαρακτηρίζετε το θέατρο “σπίτι” σας. Τι σας έκανε να νιώσετε ότι ανήκετε σε αυτό; Θα μπορούσατε να περιγράψετε με λίγες λέξεις το συναίσθημα της πρώτης φοράς που βρεθήκατε πάνω στο θεατρικό σανίδι;
Οι ηθοποιοί δημιουργούμε ποίηση. Βγάζουμε πράγματα από την ψυχή των ανθρώπων προς τα έξω. Η πρώτα φορά που βρέθηκα στο θεατρικό σανίδι ήταν στο θέατρο “Αυλαία”. Ξέρετε, όταν τελειώνει μια παράσταση και φεύγει το κοινό από την αίθουσα, η ενέργειά του μένει για λίγο ακόμα. Σε εκείνο το πρώτο μου θεατρικό, πέρασα πάνω από τη σκηνή για να παραδώσω τις πομπίνες και ακόμη και τώρα νιώθω εκείνο το συναίσθημα. Είχα ανατριχιάσει…
Θα έλεγε κανείς ότι είστε ένας αμιγώς κωμικός ηθοποιός. Τελικά υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη που σας οδήγησε στην κωμωδία και εξακολουθεί να έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην καριέρα σας;
Ήταν απόφαση συνειδητή να ασχοληθώ κυρίως με την κωμωδία, καθώς ήθελα να εξελιχθώ όσο μπορούσα σε αυτό το είδος. Με ενδιαφέρει, βέβαια, και το δράμα. Κάποια στιγμή θα επιστρέψω ξανά σε αυτό, προς το παρόν, όμως, θα ήθελα να “περπατήσω” όλο τον δρόμο της κωμωδίας. Θέλει ακόμη πολλή δουλειά. Για μένα η υποκριτική είναι πάνω απ’ όλα έρευνα και χαίρομαι για τα βήματα που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Όταν και αν ολοκληρωθεί ποτέ το κεφάλαιο “κωμωδία”, θα προχωρήσω και σε άλλα είδη.
Από παλιότερες συνεντεύξεις σας, γίνεται φανερό ότι τα χρήματα και η δόξα δε σας αφορούσαν ποτέ, ενώ έχετε περάσει και από οικονομικά αδιέξοδα. Οι περισσότεροι, βέβαια, έχουν στο μυαλό τους ότι το επάγγελμα του ηθοποιού κρύβει μόνο μια “λαμπερή” πλευρά. Τι διαμόρφωσε την παρούσα συνείδησή σας και τι θα λέγατε ότι σας δίδαξε τελικά η υποκριτική;
Ακόμη επιμένω ότι δε με αφορούν ούτε η δόξα ούτε τα χρήματα. Μου αρέσει, βέβαια, όταν μου μιλάει ο κόσμος στο δρόμο, καθώς μου θυμίζει περασμένα χρόνια, όταν περπατούσαμε στις γειτονιές και τραγουδούσαμε. Μου δημιουργεί τέτοια συναισθήματα. Όμως, δε μένω σε αυτό. Όταν φύγω από τη ζωή και το λέω με κάθε ειλικρίνεια, δε θέλω να με θυμάται κανείς. Δεν επιθυμώ να μείνω “μνημείο” αυτού του τόπου.
Η υποκριτική είναι η καλύτερη κάθαρση. Εμείς οι ηθοποιοί έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε δανεικές ζωές. Φανταστείτε ότι εγώ είμαι είκοσι και παίζω τον ρόλο ενός σαραντάρη. Επί έξι μήνες, που διαρκεί μια θεατρική σεζόν, βιώνω τα δικά του βιώματα, διανύοντας μια διαφορά είκοσι ετών από εμένα. Άρα, καλύπτω πολύ πιο γρήγορα αυτές τις εμπειρίες , οι οποίες με “γυμνάζουν” στο να εξελίσσομαι και να ωριμάζω πολύ πιο γρήγορα. Είναι κάτι που σε “καθαρίζει” εκ των έσω.
Το φετινό καλοκαίρι πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Όνειρο καλοκαιρινής Νύχτας” του William Shakespeare, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια, στην οποία ερμηνεύετε τον ρόλο του Πάτου, έναν από τους πιο αξιαγάπητους και κωμικούς χαρακτήρες του παγκόσμιου δραματολογίου. Λίγα λόγια για την παράσταση και τον χαρακτήρα, που υποδύεστε. Τι αγαπήσατε περισσότερο στον ρόλο αυτό;
Είναι ένα κολοσσιαίο έργο, αν και παρεξηγημένο, αφού οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν σαν ένα κωμικό παραμύθι. Δεν είναι, όμως, ακριβώς έτσι… Εγώ θα το χαρακτήριζα ως ένα πολυκοσμικό, σεξουαλικό όργιο. Και τι εννοώ με αυτό; Στοιχειά, άνθρωποι, η ίδια η φύση συνωμοτούν για να δημιουργηθεί ένα ερωτικό “γαϊτανάκι”, με μπόλικη μαγεία με παιχνίδια του έρωτα αλλά και εκδίκηση.
Όλο αυτό είναι μια κατασκευή του Όμπερον για να εκδικηθεί την Τιτάνια επειδή δεν του δίνει ένα αγόρι για την ακολουθία του. Τη μαγεύει στέλνοντας τον Πουκ, ο οποίος μπερδεύεται και μαγεύει δύο ζευγάρια, τα οποία ερωτεύονται μεταξύ τους τελείως αλλοπρόσαλλα, ενώ η Τιτάνια ερωτεύεται έναν γάιδαρο, τον Πάτο. Ο Πάτος είναι ένας λαϊκός άνθρωπος, ο οποίος έχει επωμιστεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πύραμου, στο θεατρικό που στήνεται για τον γάμο του βασιλέως. Τότε, ξέρετε, αν δεν πετύχαινε ένα θεατρικό, σου “έπαιρναν” το κεφάλι. Όντως, το θεατρικό ήταν απογοητευτικό, γιατί οι πρόβες γίνονταν μέσα στο μαγεμένο από τον Όμπερον δάσος, όπου ο Πάτος, ο πιο χαζός μάστορας, μεταμορφώνεται, όπως είπαμε, σε γάιδαρο. Πίσω, λοιπόν, από όλα αυτά υπάρχει κάτι βαθιά σκοτεινό. Όλα συνωμοτούν και οδηγούν σε ένα όνειρο, που συμβαίνει μια νύχτα του καλοκαιριού. Πρόκειται για το πιο παγανιστικό έργο του Σαίξπηρ.
Στον Πάτο αγάπησα την αθωότητά του αλλά και το ψώνιο του, καθώς νομίζει ότι μπορεί να παίξει τα πάντα, ενώ δεν έχει καμία επαφή με το τι σημαίνει ρυθμός, τοποθέτηση φωνής, νότες…Θέλει ιδιαίτερη τεχνική και ταλέντο για να παίξεις τον ατάλαντο! (γέλια)
Ο βασικότερος άξονας του έργου είναι η δύναμη του έρωτα, που πολιορκεί θεούς και ανθρώπους και προκαλεί το χάος. Εσείς πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια του έρωτα; Τελικά είναι αυτός που κινεί τα πάντα στη ζωή;
Αυτός είναι ο ακριβής χαρακτηρισμός: Xάος! Τώρα που μεγάλωσα, θα έλεγα με βεβαιότητα ότι είμαι “ακόλουθος” του έρωτα. Ζήστε με έρωτα! Ζήστε για τον έρωτα! Η αγάπη είναι πολύ καλή αλλά κατά τη γνώμη μου, ανθρώπινη εφεύρεση. Ο Σαίξπηρ είχε πει: “H συνήθεια σκοτώνει το συναίσθημα” και συμφωνώ απόλυτα. Φανταστείτε τι δύναμη πρέπει να καταβάλλουμε διαρκώς, για να μένουμε ερωτευμένοι με τον/την σύντροφό μας. Στη ζωή πρέπει να ερωτευόμαστε καθημερινά. Εγώ, μπορώ να ερωτευτώ το χαμόγελο ενός μωρού, ένα δέντρο, ένα ανθρώπινο μυαλό… Αν με ρωτάτε τι με εκφράζει τελικά περισσότερο στη ζωή μου και τι κατάφερα είναι αυτό. Να παραμείνω το ίδιο ερωτευμένος με τη σύντροφό μου, επί 31 χρόνια. Σίγουρα θέλει δουλειά αλλά όταν βρεις τον άνθρωπό σου, τελείωσε. Τον έχεις βρει!
Έχετε δρομολογήσει ήδη το πρόγραμμά σας για τον χειμώνα; Πού θα σας δούμε θεατρικά και τηλεοπτικά;
Τηλεοπτικά είναι η 7η χρονιά της “Μουρμούρας”, όπως λέμε χαρακτηριστικά “7 χρόνια Μουρμούρα”. Εγώ, προσωπικά το χαίρομαι πολύ. Αυτή η σειρά είναι μια καθημερινή εξέλιξη για εμένα.
Θεατρικά θα βρίσκομαι στο θέατρο “Ζίνα”, σκηνοθετώντας μια γαλλική κωμωδία της Γαλλίδας συγγραφέως Carole Greep, ένα έργο που παίζεται εδώ και 16 χρόνια στη Γαλλία και στο οποίο έχω δώσει τον τίτλο “Προσοχή, ο φίλος δαγκώνει”. Πρωταγωνιστούν μαζί μου ο Κρατερός Κατσούλης, η Ναταλία Δραγούμη και η Ευαγγελία Μουμούρη. Δύο φιλικά ζευγάρια ανακαλύπτουν πως οι καλύτεροι φίλοι τους δεν είναι και τόσο …φίλοι όπως πίστευαν, καθώς ένα ατυχές τηλεφώνημα του Κρατερού, στο οποίο “θάβει” το άλλο ζευγάρι, φτάνει στα αυτιά τους μέσα από τον τηλεφωνητή τους. Τα ζευγάρια συναντιούνται και καταλαβαίνετε τι πρόκειται να επακολουθήσει…
***Η παράσταση “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια συνεχίζει την καλοκαιρινή περιοδεία της σε ολόκληρη την Ελλάδα.
