Home / Family  / Mάριος Μάζαρης: «Η τάξη είναι το σπίτι μου και θέλω να έχει τη θαλπωρή του σπιτιού.»

Mάριος Μάζαρης: «Η τάξη είναι το σπίτι μου και θέλω να έχει τη θαλπωρή του σπιτιού.»

«Ο σπουδαίος δάσκαλος μπορεί να χτίσει το σπίτι του ακόμα και μέσα στο δάσος. Οι μαθητές θα έρθουν σ’ αυτόν όπου κι αν βρίσκεται.» λέει μία παροιμία. Στην περίπτωση του Μάριου Μάζαρη, ο δάσκαλος έρχεται στους μαθητές του όπου κι αν βρίσκονται και συγκεκριμένα… στο σπίτι τους! Εν μέσω καραντίνας και με κλειστά τα σχολεία, ο πολυμήχανος δάσκαλος χρησιμοποίησε την τεχνολογία για να συνεχίσει να κάνει αυτό που ήδη έκανε τόσο καλά μέχρι τώρα: να διδάσκει δημιουργικά και να εμπνέει τους μαθητές του. Το Viber τον επέλεξε για την παγκόσμια καμπάνια του, “Heroes”, αφιερωμένη σε ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή τους μέσω της εφαρμογής, ενώ μέσα από τη σελίδα του «Αναγνωστικό» και το κανάλι του  “The Schoolmariusστο YouTube, εκφράζει την προσωπική του εκδοχή για το ιδανικό σχολείο, στο οποίο η  αλήθεια είναι το πιο ουσιαστικό μάθημα που μπορείς να πάρεις.

 

Θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε λιγάκι καλύτερα, μέσα από μια μικρή αναδρομή στο  παρελθόν σου. Πώς ήταν ο Μάριος ως παιδί και ποια τα ενδιαφέροντά του; Πότε και πώς αποφάσισες ότι θα ήθελες να ασχοληθείς με την εκπαίδευση;

Ήμουν ένα ήσυχο, ντροπαλό, ένα κλειστό παιδί, το οποίο δε διάβαζε πολύ για το σχολείο, που άκουγε μουσική, απολάμβανε τα comics, την παρέα των φίλων του και των ζώων. Μεγαλώνοντας, έμαθα να με αναγνωρίζω σε μικρούς μου μαθητές, που δε μιλούν πολύ, αλλά η όλη η στάση τους μέσα σε μια σχολική αίθουσα μιλά από μόνη της. Αποφάσισα να ασχοληθώ με την εκπαίδευση όταν πια ήμουν μέρος της, όχι όταν έφτιαχνα το μηχανογραφικό, ούτε όταν φοιτούσα. Η σχολική τάξη είναι μια πραγματικότητα, που δεν μπορεί κανείς να σου περιγράψει αν δεν τη ζήσεις. Κι όταν την έζησα κατάλαβα ότι εδώ, ναι, εδώ έχει ζωή! 

 


Γνωρίζουμε ότι λατρεύεις το ραδιόφωνο, τη δημιουργική γραφή και τη φωτογραφία. Πόσο σημαντική θεωρείς ότι είναι για έναν εκπαιδευτικό η εξωσχολική τριβή του με τις Τέχνες και τα Γράμματα, και σε ποιον βαθμό έχει βοηθήσει εσένα τον ίδιο στο κομμάτι της διδασκαλίας;

Λατρεύω αυτά που είπες κι ακόμα πιο πολλά , το σινεμά, το θέατρο, τη ζωγραφική… Δεν ξέρω αν είναι σημαντική η ενασχόληση με τις Τέχνες, ξέρω ότι με βοηθά να είμαι δημιουργικός, να εμπνέομαι, να ανασαίνω, να δοκιμάζω πράγματα και να βλέπω αλλιώς τον κόσμο, επομένως είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό για μένα. Ένα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης πάσχει από συντηρητισμό και στενούς ορίζοντες, και μόνο η ουσιαστική ενασχόληση με τις Τέχνες βοηθά να ξεπεραστούν ή να γίνουν υποφερτά. 


Αποτελείς παράδειγμα ενός εκπαιδευτικού, που παραμένει δίπλα στους μαθητές του από την αρχή του πρώτου lockdown μέχρι και σήμερα, προσπαθώντας να “απαλύνεις” τα κακώς κείμενα αυτής της τόσο δύσκολης περιόδου. Από πού αντλείς την αισιοδοξία και τη θετικότητα, την οποία μεταδίδεις στα παιδιά; 

Από τα ίδια τα παιδιά και από τον τρόπο ζωής που επιλέγω να κρατάω. Πριν μερικά χρόνια είχα έρθει σε σύγκρουση με μια συνάδελφο και θυμάμαι με είχε επιπλήξει λέγοντάς μου «εδώ είναι δουλειά, δεν είναι το σπίτι μας». Υποθέτω ότι ποτέ δεν ένιωσα σαν δουλειά το να είναι κανείς δάσκαλος, όσο επαγγελματικά κι αν την αντιμετωπίζω. Η τάξη είναι το σπίτι μου και θέλω να έχει τη θαλπωρή του σπιτιού. Άλλοτε πετυχαίνει κι άλλοτε όχι, αυτή είναι πάντως η πρόθεσή μου. Και το lockdown μού τόνισε ότι σε μια δύσκολη στιγμή δε φεύγουμε από το σπίτι, αλλά ψάχνουμε τρόπους να επιστρέψουμε.

 


Αποτέλεσες μέλος της παγκόσμιας καμπάνιας του Viber, “Heroes”, αναφορικά με χρήστες της διεθνώς, οι οποίοι άλλαξαν τις ζωές τους μέσω της εφαρμογής. Εσύ τη χρησιμοποίησες κατά τη διάρκεια της καραντίνας του Μαρτίου, ώστε να συνεχίσεις διαδικτυακά τα μαθήματα στην τάξη σου. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία και πώς κατάφερες να συντονίσεις μια ολόκληρη τάξη μέσα από μία οθόνη; Τελικά αν θέλεις πάντα υπάρχει τρόπος;

Αποτέλεσα άθελα μου… Εννοώ ποτέ δεν είναι σκοπός μου η προβολή των δράσεων, τουλάχιστον όχι με τρόπο που να υποτιμά τις δράσεις και να τονίζει τη δική μου παρουσία. Κάθε μέσο που χρησιμοποιώ, προσπαθώ να το φέρω στα μέτρα τα δικά μου και των παιδιών και σίγουρα το viber, τα mails , η όποια πλατφόρμα δεν είναι σχολείο, αλλά μπορεί να έχει κάτι από τη γεύση του, την επαφή και τη γλύκα. Πιστεύω πολύ στη θέληση των ανθρώπων, που μπορεί να γυρίσει τούμπα τον κόσμο. Τα παιδιά όμως είναι ο ίδιος ο κόσμος και δεν μπορείς να γυρίζεις τούμπα τις ζωές τους. Απλώς, μπορείς να είσαι δίπλα τους με κάθε τρόπο. 

 


Αν μπορούσες να συνοψίσεις τα λάθη που κατά την άποψή σου έχουν γίνει σε ό,τι αφορά την εκπαιδευτική κοινότητα από την αρχή του εγκλεισμού έως και σήμερα, ποια θα ήταν αυτά και ποιες οι εναλλακτικές που εσύ θα πρότεινες;

Θα έλεγα ότι τα λάθη των εκπαιδευτικών απορρέουν από τον λάθος προσανατολισμό που έχει η εκπαίδευση στη χώρα μας και κυρίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Δίνεται πολύ μεγάλη σημασία στην κάλυψη της ύλης, που είναι υπέρογκη, στη συσσώρευση πληροφοριών και γνώσεων, πολλές από τις οποίες δεν έχουν τόση βαρύτητα από μόνες τους και δίνουμε λιγότερη σημασία στο παιδαγωγικό κομμάτι, που δεν μπορεί να καλυφθεί με φωτοτυπίες και παπαγαλία μαθημάτων. Ειδικά σε τέτοιες περιόδους «κρίσης» χρειάζεται να αναλογιστούμε ποια είναι η ουσία της εκπαίδευσης, η γνώση αυτή που θα αγγίξει τον μαθητή και θα τον κάνει, από το μικρό ή μεγάλο του δωμάτιο, να θελήσει να την πλησιάσει. Ένα παιδί μαθαίνει περισσότερο, όταν κινητοποιείς τις αισθήσεις του και δεν του υπαγορεύεις απλώς κατεβατά, που απαιτείς να αποστηθίσει. 

 

 


Η τηλεκπαίδευση είναι ακόμη ένα κομμάτι του σχεδίου δράσης της κυβέρνησης, το οποίο, όπως φαίνεται, αντιμετωπίζει σοβαρές ελλείψεις. Πού εντοπίζεις από τη μεριά του εκπαιδευτικού το μεγαλύτερο πρόβλημα; 

Θα έλεγα στην αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε το ουσιώδες από το περιττό και στην έλλειψη αποφασιστικότητας. Είμαστε κι εμείς οι ίδιοι δέσμιοι μιας κοινωνίας ανταγωνιστικής, ενός σχολείου που βάλλεται από παντού και θεωρούμε πως όσα περισσότερα δείξουμε, πούμε, φωτοτυπήσουμε από άποψη πληροφοριών τόσο πιο καλό κάνουμε στα παιδιά. Το δημόσιο σχολείο είναι σε κατάσταση άμυνας πολλά χρόνια τώρα, χωρίς την ψυχραιμία να διεκδικήσει καλύτερες προϋποθέσεις. 


Μοιράσου μαζί μας κάποια από τα λεγόμενα των μαθητών σου, ενδεικτικά της ψυχολογίας που βιώνει ένα παιδί εν μέσω καραντίνας. 

Σίγουρα ο χρόνος παραμονής στο σπίτι παίζει καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία τους. Τις πρώτες μέρες χαίρονταν που θα απαλλαγούν από το ασήκωτο πρόγραμμα. Μην ξεχνάμε πως οι μαθητές είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους. Μένοντας, όμως, μέσα, ανακαλύπτουν τη σημασία της επαφής και του να κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς φίλτρα και pixels ανάμεσά μας. Στο προηγούμενο lockdown σχεδόν κάθε μάθημα με τα παιδιά τελείωνε με ένα «Κύριε, μου λείπετε» και συνοδευόταν με άπειρα αυτοκόλλητα. 

 


Το κανάλι σου στο YouTube, “The Schoolmarius”, συγκεντρώνει χιλιάδες θετικά σχόλια και επικοινωνεί στους μαθητές τα νέα δεδομένα της καθημερινότητάς μας, με έναν άκρως ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό και ποιο το feedback που εσύ λαμβάνεις προσωπικά;

Το κανάλι στο YouTube και το Instagram ήρθαν όψιμα , έχουν μόνο δυο μήνες ζωής. Αυτό που προηγήθηκε ήταν η σελίδα Αναγνωστικό, που την αγαπώ πολύ, γιατί μπορώ να εκφράσω όλα όσα θα ήθελα να είναι το δημοτικό σχολείο για μένα και όσα εφαρμόζω στην τάξη. Επιλέγω να μιλάω μόνο όταν έχω κάτι να προτείνω. H κριτική όταν δε συνοδεύεται από πρόταση είναι απλώς γκρίνια, και η γκρίνια είναι κάτι που δεν υπάρχει στη ζωή μου. Τους τελευταίους μήνες επέλεξα να μοιράζομαι περισσότερα από την κατάσταση στα σχολεία, καθώς ένιωσα ότι μικρή μερίδα του κόσμου ξέρει. Τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν μόνο τα αρνητικά στοιχεία ή τα υπερτονίζουν και πουθενά δε φαίνεται η ομορφιά, η προσπάθεια, η δημιουργία από την πλευρά εκπαιδευτικών και μαθητών. Τα σχόλια είναι θετικά σε βαθμό υπερθετικό, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν η άποψη που έχει η κοινωνία για τα σχολεία έχει εκσυγχρονιστεί καθόλου ή έχει μείνει στα κλισέ περασμένων δεκαετιών. 


“Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…” λέει ένα αγαπημένο τραγούδι. Τελικά, στα παιδιά πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια; Τι σου έχει διδάξει η πείρα σου; 

Θεωρώ ότι η αλήθεια είναι το πιο ουσιαστικό μάθημα που μπορεί να σου δώσει το σχολείο. Να βρίσκεις την αλήθεια, να την εκφράζεις, να ψάχνεις τον τρόπο να γίνεται σεβαστή και να μην προσβάλλει την αλήθεια των άλλων. Δεν είναι εύκολο, αλλά μέσα σε μια τάξη τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο, όσο μπορεί να φαίνεται. Επιλέγω λοιπόν να λέω πάντα την αλήθεια στα παιδιά, γιατί στο τέλος της μέρας δε σε ενδιαφέρει να σε φοβούνται, αλλά να σε σέβονται και να σε εκτιμούν. Κι αυτό το φέρνει η αλήθεια. 


Αν μπορούσες να αφιερώσεις ένα μικρό απόσπασμα από τα γραπτά σου σε όλα τα παιδιά του κόσμου, ποιο θα ήταν αυτό;

Θα πω κάτι που έζησα πριν μερικά χρόνια και το κουβαλάω μέσα μου αναλλοίωτο. Είχα μια μαθήτρια στην πέμπτη και στην έκτη ένα κορίτσι που γεννήθηκε με νανισμό, ένα υπέροχο πλάσμα που με εντυπωσίαζε το πόσο χαρούμενο, κοινωνικό και δυνατό ήταν, παρόλο που όλοι την έδειχναν με το δάκτυλο, τη σχολίαζαν και ψιθύριζαν γι’ αυτή. Πολλοί την περνούσαν για πρωτάκι, όσο κι αν περνούσε τις τάξεις. Λίγες εβδομάδες πριν τελειώσει το δημοτικό, αποφάσισε να κάνει επεμβάσεις προσθετικής ύψους, επίπονες, χρονοβόρες, κοστοβόρες. Θυμάμαι να σκύβω, να την αγκαλιάζω και να τη ρωτάω «Γιατί θέλεις να κάνεις αυτές τις επεμβάσεις;», φοβούμενος ότι θα ταλαιπωρηθεί παραπάνω απ’ όσο θα άντεχε. Μου είπε «Γιατί κύριε, θέλω να σε αγκαλιάζω χωρίς να σκύβεις». Οι επεμβάσεις έγιναν, εκείνη ψήλωσε, έρχεται και τη βλέπω, δε σκύβω πια για να την αγκαλιάσω, αλλά τα λόγια της τα κουβαλάω πάντα σκεπτόμενος ότι για μένα αυτό είναι το σχολείο: μια προσπάθεια να έρθω κοντά στους μαθητές και στις μαθήτριες μου, χωρίς να χρειάζεται να σκύβω ή εκείνοι να σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους, να έχουμε το ίδιο ύψος. 

 


Brief Q & A

Σχολείο είναι: τα παιδιά, οι ιστορίες τους και πώς όλα γίνονται κομμάτι μιας αίθουσας.

Δάσκαλος σημαίνει: να αφήνεσαι να μάθεις από τους μαθητές σου κι εκείνοι από σένα. 

Σε έναν ιδανικό κόσμο: θα εξετάζαμε ένα παιδί με βάση όσα ένιωσε και όχι όσα υποχρεώθηκε να μάθει.

Αγαπημένη στιγμή στην τάξη: όταν ένα αστείο γίνεται αλυσιδωτή αντίδραση και καταλήγουμε να κλαίμε από τα γέλια. 

Όταν μου λείπουν οι μαθητές μου: τους βλέπω παντού στο σπίτι μου, σε ζωγραφιές, σε μικρά και μεγαλύτερα δώρα που μου έδιναν με αγάπη. 

Σε αυτή την καραντίνα: αγάπησα λίγο περισσότερο τους μαθητές μου, βλέποντάς τους χωρίς μάσκα στην κάμερα. 

Θα έρθει μια μέρα που: θα κοιτάμε περισσότερο τη φύση και όχι το τσιμέντο. 

To motto μουΠοτέ μην ξεχνάς τον εαυτό σου παιδί. 

 

 

Fb: @MariosMazaris

Instagram: @schoolmarius

Youtube: The Schoolmarius

[email protected]

Οne quote, my point of view... “Let me live, love, and say it well in good sentences” Sylvia Plath