Home / Famous Talks  / Τζωρτζίνα Λιώση: Μία σύγχρονη Λολίτα

Τζωρτζίνα Λιώση: Μία σύγχρονη Λολίτα

Η πρωταγωνίστρια της παράστασης “Lolita Reversed” μας συστήνεται.

Tην κοιτάζεις και σκέφτεσαι ότι μάλλον υπάρχουν ακόμα Λολίτες και στη δική μας γενιά. Κάπως διαφορετικές… Λολίτες “reversed”. Όμορφες και ταυτόχρονα οξυδερκείς, αθώες μα και με μία ωριμότητα που σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Η ηθοποιός Τζωρτζίνα Λιώση μας μιλά για το alter ego της, καθώς και για όσα βιώνει μέσα στον γοητευτικό κόσμο της υποκριτικής.

 

Τι σημαίνει για σένα υποκριτική και σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι θες να ασχοληθείς ουσιαστικά με το αντικείμενο;

Κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις λέξεις που υπάρχουν για να απαντήσει στο τι είναι υποκριτική. Χρειαζόμαστε καινούριες λέξεις. Είναι βαθιά συναισθηματικό το γιατί κανείς έγινε τελικά ηθοποιός. Από την πρώτη μου δουλειά το 2010 κατάλαβα πως ιδανικά αυτό θα ήθελα να κάνω, ωστόσο μου πήρε πολύ χρόνο να το αποδεχτώ και να αποχωριστώ τον όποιο φόβο έφερε μαζί της αυτή η απόφαση.

 

 

Πώς προέκυψαν οι σπουδές της εγκληματολογίας στη ζωή σου; Έχουν επηρεάσει τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο;

Το μεταπτυχιακό ήρθε έπειτα από ένα μάθημα δικαστικής ψυχολογίας που προηγήθηκε και με ενδιέφερε, σε συνδυασμό με το συγκεκριμένο ιταλικό Πανεπιστήμιο, το “Sapienza”, στο οποίο ήθελα πολύ να φοιτήσω. Οι σπουδές μου, καταρχάς με βοηθάνε καλύτερα στο να καταλάβω εμένα την ίδια πρώτα, όσο αυτό είναι δυνατό. Έπειτα έχοντας επιλέξει τελικά να ασχοληθώ με την υποκριτική, συναντάω αρκετά συχνά σημεία που τέμνονται αυτά τα δύο και έτσι μου δίνεται η δυνατότητα να εξερευνήσω ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο.

 

 

Τι αγάπησες περισσότερο στη Λολίτα; Διαπίστωσες τυχόν ομοιότητες μαζί της σε μια δεύτερη “ανάγνωση” και πώς προσέγγισες έναν τόσο ιδιαίτερο ρόλο;

Λάτρεψα τον τρόπο που η Λολίτα χειρίζεται τον λόγο και τη γλώσσα, καθώς και την αγάπη της για τη λεξιπλασία. Με όλους τους ρόλους αναπόφευκτα ανταλλάσσεις στοιχεία. Βρίσκεις πράγματα που σε ενώνουν με τον ήρωά σου και άλλα τόσα που σε χωρίζουν. Μια εκδοχή μου, που για να την ανακαλύψω χρειάστηκα ισχυρούς λόγους, τους οποίους βρήκα στη βέβαιη πεποίθηση ότι δεν έχω ζήσει τίποτα, και στη συνέχεια στην ορμητική δίψα να τα ζήσω όλα σε μια μέρα, αν γινόταν.

 

 

Η “Λολίτα” είναι ένα έργο που δέχτηκε έντονη λογοκρισία όταν πρωτογράφτηκε από τον Vladimir Nabokov. Πιστεύεις ότι η λογοκρισία είναι ένα στοιχείο που “επιβιώνει” ακόμα στις μέρες μας; Αν ναι, με ποιον τρόπο εκδηλώνεται;

Φυσικά και “επιβιώνει” με αρκετά σύγχρονα παραδείγματα και ίσως πολλές φορές είναι εξευγενισμένη και καλυμμένη. Αλλά “επιβιώνει”… Το να “κατεβαίνουν” παραστάσεις, όπως η “Ισορροπία του Nash” στο Εθνικό Θέατρο ή να γίνονται επεισόδια στο Pride είναι μερικά παραδείγματα, που δείχνουν ότι κάποιες φορές δεν εκδηλώνεται εξευγενισμένα.

 

 

Από την Ντιλέκ στη Λολίτα… Δυο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι, δυο κορίτσια με εντελώς διαφορετική ψυχοσύνθεση και ηθικά όρια. Ποια “αγάπησες” περισσότερο και γιατί; Τι πιστεύεις ότι σου “χάρισε” ο κάθε ρόλος;

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποιον ρόλο. Με την Ντιλέκ συναναστράφηκα για τρία ολόκληρα χρόνια, έμαθα να προσαρμόζομαι πιο γρήγορα, να δουλεύω σε συνθήκες πίεσης και να προσπαθώ παρά τις δυσκολίες, για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Γνώρισα ανθρώπους υπέροχους με τους οποίους δημιουργήσαμε κάτι που θα μας “δένει” για πάντα. Στη Λολίτα βρήκα τον χώρο να πειραματιστώ με καινούργια πράγματα, γνώρισα κι αυτό το θέατρο, κι αυτά τα χαμόγελα, κι αυτά τα δάκρυα… Γνώρισα ανθρώπους, με τους οποίους για όσο καιρό ακόμα συνεργαστούμε θα ξέρουμε πως μια ομάδα νέων ανθρώπων ένωσε τα μυαλά της και δημιούργησε ό,τι ομορφότερο φανταζόταν.

 

 

Πώς θα περιέγραφες τη συνεργασία σου με τον Χρήστο Καρασαββίδη, ο οποίος σκηνοθετεί τη “Lolita Reversed” αλλά και “Τα τέσσερα κοριτσάκια”, τη δεύτερη παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησες; Πώς προέκυψε αυτή η ευτυχής, καλλιτεχνική συνάντηση;

Με τον Χρήστο Καρασαββίδη επικοινωνήσαμε πρώτη φορά για τη “Λολίτα” και αρχικά μου προώθησε το κείμενο που είχε γράψει. Όταν το διάβασα ήξερα πως είναι κάτι το οποίο θέλω να κάνω, μου φάνηκε πανέμορφος ο τρόπος γραφής του. Με την ομάδα έχουμε βρει έναν τρόπο επικοινωνίας, στον οποίο ο λόγος έχει πολύ μικρή εμπλοκή.

 

 

Ήσουν πρωταγωνίστρια στην παράσταση “Τα τέσσερα κοριτσάκια” του Πάμπλο Πικάσο, ένα από τα δυσκολότερα ποιητικά κείμενα του 20ου αι. Πόσο εύκολη/δύσκολη είναι υποκριτικά η προσέγγιση του έμμετρου λόγου και πώς την αντιμετώπισες από τη δική σου πλευρά;

Όλα τα κείμενα με μέτρο που γραφτήκαν

Για παραστάσεις ποιητικές και ζωογόνες

Τα προσεγγίζεις σαν αγάπες που θαφτήκαν

Και πάνω έριξαν ρόδα και ανεμώνες

Τα Κοριτσάκια εμμετροέπεια δεν είχαν

Είχαν μια ποίηση ελεύθερη με τρέλα

Γεμάτη έρωτες πολέμους που παρείχαν

Μία συγκίνηση με σκόνη και κανέλα.

Το αντιμετώπισα με ίδια εφόδια

Με αναμνήσεις και δικές μου προβολές

Κι αν συναντούσα μες στο διάβα μου εμπόδια

Έριχνα πάνω παιδικές πετροβολές.

 

 

Τι περιλαμβάνει μια τυπική μέρα σου και τι είναι αυτό που μπορεί να σε “αποφορτίσει” στο τέλος αυτής;

Ξυπνάω πάντα το πρωί με ένα προεπιλεγμένο τραγούδι. Θα το ακούσω όλο, προκειμένου να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Πολύ σπάνια θα προσπεράσω το πρωινό. Είναι το αγαπημένο μου γεύμα. Στη συνέχεια κατευθύνομαι στο θέατρο Tempus Verum – Eν Αθήναις. Εκεί, μόλις κλείσω την πόρτα πίσω μου ξεχνάω την ώρα και τη μέρα. Το βράδυ, πια, και μετά την ατομική μελέτη στο σπίτι, θα αναζητήσω τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

 

 

Τι σε ενοχλεί περισσότερο στην Ελλάδα του σήμερα; Ως ηθοποιός της νέας γενιάς, ποιες δυσκολίες βιώνεις;

Δυστυχώς το πρώτο και πιο κυρίαρχο που έχω στο μυαλό μου είναι ότι αποτελώ μέρος μιας γενιάς, που αδιάκοπα θυσιάζεται. Άλλοτε με θυμό και άλλοτε με τεράστιο προβληματισμό αναρωτιέμαι πόσο πολύ μπορεί ένας λαός να αυτοκαταστρέφεται. Κι αν τουλάχιστον υπηρετούσαμε κάτι που γεννιόταν από μας και ξεκινούσε από μας, τότε θα το κατανοούσα ως μια λανθασμένη λειτουργία. Αλλά, το πρόβλημα είναι η προέλευση και η χαμηλή, χονδροειδής αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, τελικά συναντάμε φαινόμενα όπως κακή αισθητική, λαϊκισμός, επιφανειακότητα και πνευματική φτώχεια, που κοστίζουν σε μένα και στη γενιά μου. Οι αριθμοί είναι απλώς ο “καθρέφτης” αυτών.

 

Η “Lolita Reversed” ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη πριν λίγο καιρό στο ΚΘΒΕ και τώρα πρόκειται να παιχτεί και πάλι στο θέατρο Αθήναιον, για μόλις 3 παραστάσεις. Τι αποκόμισες από τη σύντομη θεατρική σου παρουσία στον Βορρά; Θεωρείς ότι είναι μια πόλη με καλλιτεχνική ταυτότητα;

Η Θεσσαλονίκη είναι αναμφίβολα μία πόλη με καλλιτεχνική ταυτότητα. Σίγουρα η Σχολή Κινηματογράφου και τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ είναι μία απόδειξη γι’ αυτό. Χαίρομαι πολύ που επιστρέφουμε με τη “Λολίτα” και ελπίζω σύντομα πάλι για καινούργια πράγματα.

 

 

Brief Q & A

Αν η ζωή μου ήταν ταινία: (·) Άνω τελεία.

Aγαπημένο βιβλίο, τραγούδι, θεατρικό κείμενο: (από τα αγαπημένα) “Καλημέρα θλίψη”, “Όχι πια έρωτες”, “Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;”

To στυλ μου: Το έντεχνο του δρόμου στυλ.

Tηλεόραση, κινηματογράφος ή θέατρο; Καλή συνεργασία.

Έρωτας σημαίνει: Το μπλε που ιδρώνει μέσα απ’ το μπλε.

Tαξίδι ζωής: Ταξίδι, γενικά.

Aγαπημένο μου στέκι: Café rue de Marseille.

Νιώθω ευτυχισμένη όταν: Τρώω τηγανιτές πατάτες.

Mεγαλώνω σημαίνει: Πενθώ.

Η τελευταία μου σκέψη πριν κοιμηθώ: Τα έχω κάνει όλα;

To motto μου: “Θα ‘ρθουν καιροί που οι άνθρωποι θ’ αλλάξουμε”.

Μια ευχή για την Τζωρτζίνα: οι άνθρωποι να αλλάξουμε…

 

 

***Η παράσταση “Lolita Reversed” θα παίζεται στο Θέατρο Αθήναιον από τις 25 έως τις 27 Μαΐου.

[email protected]

Οne quote, my point of view... “Let me live, love, and say it well in good sentences” Sylvia Plath