Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε την ανάγκη -τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά- να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, να “ταξιδέψουμε” σε κόσμους φανταστικούς. Ο πολυβραβευμένος digital artist Νίκος Δεληγκάρης “πλάθει” εδώ και 20 χρόνια ακριβώς τέτοιες εικόνες… Μαγικές, φαντασιακές, ονειρικές και άπιαστες!
Πότε και πώς μπήκε στη ζωή σου το σχέδιο και πώς εξελίχθηκε στην ενασχόλησή σου με το graphic design;
Το σχέδιο υπήρχε ανέκαθεν στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι ζωγράφιζα από τότε που έμαθα να κρατάω μολύβι. Ήταν το αγαπημένο μου χόμπι και γι’ αυτόν τον λόγο πήρα την απόφαση να το κάνω επάγγελμα.
Στην αρχή ήμουν διχασμένος μεταξύ Σχολής Καλών Τεχνών και Γραφιστικής, αλλά η αγάπη μου για την τεχνολογία, τις επιστήμες και τις εφαρμοσμένες τέχνες γενικότερα με παρακίνησε να επιλέξω το δεύτερο. Ευτυχώς φάνηκε ότι, τελικά, ήταν η σωστή επιλογή.
Αποφοίτησα το 2005 από το ΤΕΙ Γραφιστικής Αθηνών, όπου και διακρίθηκα με ένα βραβείο και δύο υποτροφίες για τις επιδόσεις μου κατά τη διάρκεια της φοίτησης. Παρόλα αυτά, δεν ασχολήθηκα ποτέ με το κομμάτι της “παραδοσιακής” γραφιστικής, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, αλλά εξειδικεύτηκα στο κομμάτι του digital painting και 3d modeling.
Τι εργαλεία χρησιμοποιείς;
Εδώ και 20 χρόνια τα εργαλεία μου είναι αποκλειστικά ψηφιακά. Ένας υπολογιστής (PC) και μια ψηφιακή ταμπλέτα Wacom όσον αφορά το hardware. Photoshop, Zbrush και 3ds MAX είναι κάποια από τα βασικά προγράμματα που χρησιμοποιώ καθημερινά, όσον αφορά το software.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα και επιρροές;
Τα αγαπημένα μου θέματα είναι fantasy/sci–fi, γιατί είναι εκ φύσεως θέματα που ενθαρρύνουν και ευνοούν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία.
Επίσης, βοηθούν στη δραπέτευση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, δίνοντας μια δόση “μαγείας” στην όλη ατμόσφαιρα.
Επιρροές υπάρχουν από κάθε είδους τέχνη… Ταινίες, όπως τα “Lord of the Rings” και “Blade Runner”, επική μουσική (από metal έως soundtrack), video games, όπως τα Diablo, Witcher, επιτραπέζια RPG’s, όπως το Dungeons & Dragons, και φυσικά, comics.
The History Channel, National Geographic Channel, Fantasy Flight Games, Evans & Sutherland και τόσες άλλες… Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζεις;
Έχω δουλέψει σε πολλών ειδών βιομηχανίες (τηλεόραση, video/board/card games, εκδόσεις, κλπ), με γνωστές ή όχι και τόσο γνωστές εταιρείες, πάντα ως freelancer. Η συνεργασία που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου είναι η πρώτη μου “δουλειά”, που διήρκεσε αρκετά χρόνια -αν και δούλευα και σε άλλα projects παράλληλα.
Ήταν το 2004, φοιτητής ακόμη, όταν μια μικρή αμερικάνικη εταιρία που έφτιαχνε ένα browser game στρατηγικής, το “Dark Throne”, ανακάλυψε τη δουλειά μου μέσω του DeviantArt.com. Με προσέγγισε, λοιπόν, για να μου προσφέρει full time εξ αποστάσεως απασχόληση και αμοιβή “ανήκουστη” για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμη και σήμερα.
Ειδικά εκείνη την εποχή, που το ΑDSL μόλις είχε αρχίσει να υιοθετείται, το “remote working” ήταν ένα εντελώς άγνωστο concept, ιδιαίτερα για συνεργασία με το εξωτερικό.
Το γεγονός αυτό με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα και να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν απαραίτητο να μεταναστεύσω για να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου -κάτι που θεωρούσα βέβαιο μέχρι τότε.
Αν και το “Dark Throne” έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια, με τον Jonathan, τον ιδιοκτήτη της εταιρείας, που εμπιστεύτηκε έναν άγνωστο 22χρονο Έλληνα καλλιτέχνη χωρίς προϋπηρεσία, αναπτύξαμε στενή φιλική σχέση και διατηρούμε επαφή ακόμη και σήμερα.
Συνέχιζαν έπειτα να με προσεγγίζουν κι άλλοι, βλέποντας τις δουλειές που αναρτούσα. Έκτοτε συνεργάζομαι σχεδόν αποκλειστικά με πελάτες από το εξωτερικό -κυρίως από την Αμερική- και εν τέλει χωρίς να χρειαστεί ποτέ να στείλω κάπου βιογραφικό για αναζήτηση εργασίας.
Πρόσφατα βραβεύτηκες με το πρώτο βραβείο Έβερλι στην κατηγορία “Καλύτερο εξώφυλλο fantasy” για την ανθολογία του Will o’ Wisps “Του Χειμώνα Ψίθυροι”. Πώς ένιωσες για αυτήν τη βράβευση;
Ομολογώ πως δεν το περίμενα… Σπάνια κάνω project για Ελλάδα και δεν ήμουν βέβαιος πόση απήχηση θα έχει η δουλειά μου στην εγχώρια αγορά. Σίγουρα ήταν μια αναπάντεχη χαρά, γιατί τη συμμετοχή την έστειλε ο εκδοτικός οίκος, οπότε δεν γνώριζα καν για την υποψηφιότητα!
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ Καλών Τεχνών και Εφαρμοσμένης Τέχνης και πώς την αποδίδεις στο έργο σου;
Στην πραγματικότητα, η Εφαρμοσμένη Τέχνη εξυπηρετεί κάποιον σκοπό και προσπαθεί να μεταφέρει ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Στις Καλές Τέχνες ο θεατής είναι ελεύθερος να ερμηνεύσει ένα έργο όπως εκείνος νομίζει και όλες οι ερμηνείες είναι εξίσου αποδεκτές.
Η εικονογράφηση είναι συνδυασμός των δύο, αλλά μπορεί και να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει και στα έργα μου, ανάλογα με την περίσταση.
Το 2019 παρουσίασες το workshop “Δημιουργώντας Φανταστικά Εξώφυλλα”, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Fantasmagoria, στη Θεσσαλονίκη. Σε ενδιαφέρει να εξελίξεις το διδακτικό μέρος της τέχνης σου;
Πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Έχω προϋπηρεσία ως εισηγητής σε μαθήματα graphic design για τμήματα web design και video game development στη σχολή SAE Athens στο παρελθόν.
Σύντομα, όμως, παραιτήθηκα, γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος και για τα δύο, όταν είσαι ενεργός στο επάγγελμά σου… Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, με τη μορφή workshops.
Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο επίτευγμα στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Στο βιογραφικό μου, σταθμός στην καριέρα μου θα ήταν η υποψηφιότητά μου το 2010 στα αμερικάνικα EMMY Awards, στην κατηγορία graphic design & art direction, για τη συμβολή μου στο ντοκιμαντέρ “Death Masks”, του History Channel. Αλλά, λίγο-πολύ, αυτές οι διακρίσεις είναι κυρίως θέμα συγκυριών και όχι “πραγματικά” επιτεύγματα.
Προσωπικά, και μόνο ότι κατάφερα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα με επιτυχία, είναι μεγάλο επίτευγμα. Το γεγονός ότι κατάφερα από την αρχή της σταδιοδρομίας μου να είμαι “αφεντικό” του εαυτού μου, η ευελιξία του να συνεργάζομαι με πελάτες απ’ όλο τον κόσμο έχοντας την άνεση του χώρου μου, να δουλεύω τις ώρες που με βολεύουν και σήμερα να έχω πλέον αρκετό χρόνο για να ασχολούμαι και με άλλες δραστηριότητες, θεωρώ πως είναι μακράν το μεγαλύτερο επίτευγμα απ’ όλα.
Νιώθεις ότι η ενασχόλησή σου με το paragliding έχει επίδραση στο έργο σου;
Το αλεξίπτωτο πλαγιάς -γνωστό και ως parapente ή paragliding- έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου τα τελευταία χρόνια και έχει επιφέρει μια ισορροπία στον τρόπο που ζω, η οποία απουσίαζε προηγουμένως.
Στο παρελθόν, όλες οι ασχολίες είχαν επίκεντρο έναν υπολογιστή, μπροστά σε μια οθόνη, είτε για δουλειά είτε για ψυχαγωγία. Πολλές ώρες σχέδιο, video games, ταινίες/σειρές και γενικά καθιστική ζωή. Κάποια στιγμή επήλθε ο κορεσμός και αυτό ένιωθα να βγαίνει και στη δουλειά μου. Η όρεξή μου άρχιζε να φθίνει σταδιακά και συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να σπαταλήσω το υπόλοιπο της ζωής μου επαναλαμβάνοντας τις ίδιες δραστηριότητες.
Είχα πλέον την ανάγκη να βγω έξω, να ζήσω καινούργιες εμπειρίες και γενικά να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Και κάπως έτσι -χωρίς να με παρακινήσει κανείς- κατέληξα στο παραπέντε, το οποίο υπέβοσκε ως σκέψη για αρκετά χρόνια στο μυαλό μου.
Ανέκαθεν με γοήτευε η ιδέα της πτήσης και γενικά είμαι fan του βουνού. Μου αρέσουν, επίσης, οι εξορμήσεις στη φύση. Το παραπέντε είναι εκείνο που τα παντρεύει όλα κι έτσι ήρθε να καλύψει το κενό που υπήρχε. Παράλληλα, είναι και μια μορφή διαλογισμού/ψυχοθεραπείας, γιατί κατά τη διάρκεια της πτήσης όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται και ζεις αποκλειστικά και μόνο τη “στιγμή”.
Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, η ευφορία σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη, η μοναδική θέα, η άμεση επαφή με τη φύση, η αμφιταλάντευση μεταξύ φόβου και τόλμης, ήταν όλα συναισθήματα πρωτόγνωρα και συγκλονιστικά, που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Όλα αυτά τα ερεθίσματα, μου πρόσφεραν την πληρότητα και αναζωογόνηση που χρειαζόμουν, που με τη σειρά τους αντικατοπτρίστηκαν και στη δουλειά μου, όπως είναι φυσικό.
Οποιαδήποτε δημιουργική ενασχόληση επηρεάζεται άμεσα από την ψυχική και πνευματική κατάσταση του δημιουργού. Με το παραπέντε, ο χρόνος που περνάω στο δημιουργικό κομμάτι έχει μειωθεί, αν και εξακολουθεί να “πρωταγωνιστεί” στην καθημερινότητά μου. Παρόλα αυτά, η παραγωγικότητα δεν μειώθηκε, γιατί σε λιγότερο χρόνο βγαίνει πλέον περισσότερη δουλειά. Έχω γίνει, δηλαδή, πιο αποδοτικός. Οπότε, είναι μια περίπτωση «win–win».
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου visual artist;
Πιο νέος είχα αρκετούς καλλιτέχνες που θεωρούσα “είδωλα” και με επηρέασαν συνειδητά ή ασυνείδητα στη διαμόρφωση του προσωπικού μου στιλ. Παραδοσιακοί fantasy artists, όπως οι Boris Vallejo, Louis Royo, Frank Frazetta, Todd Lockwood, και βετεράνοι comic artists, όπως οι Todd McFarlane, Mark Silvestri, Dave Finch, Joe Madureira. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποιον που ξεχώριζε πάνω απ’ όλους. Τώρα, πλέον, υπάρχουν αμέτρητοι καλλιτέχνες που εξακολουθώ να θαυμάζω και συνεχώς ανακαλύπτω καινούργιους.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου για το μέλλον;
Παλιότερα, θα απαντούσα ότι θα ήθελα να γίνω γνωστός και καταξιωμένος επαγγελματίας στο χώρο μου, να έχω περισσότερους “followers”…
Τώρα, όντας κάπως πιο ώριμος, δεν έχω πλέον κάποια πρόθεση να αποδείξω “κάτι”, γιατί οι προτεραιότητες και η φιλοσοφία μου έχουν αλλάξει. Έχω κερδίσει σε μεγάλο βαθμό το σεβασμό και την αναγνώριση των υπολοίπων και αυτό μου αρκεί.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να βελτιώνομαι και να εξελίσσω την τέχνη μου. Κανένας καλλιτέχνης δεν είναι 100% ικανοποιημένος με τα έργα του.
Οι προσδοκίες μου, παρόλα αυτά, έχουν στραφεί σε πιο ουσιώδη θέματα, όπως στο να εργάζομαι λιγότερο, να έχω περισσότερο διαθέσιμο χρόνο για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου, να διατηρώ μια ισορροπία σε όλα, να περιορίσω το άγχος στο ελάχιστο και να συνεχίσω να εμπλουτίζω τη ζωή μου με νέες εμπειρίες.
