Home / Famous Talks  / Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Μια ξεχωριστή παρουσία της υποκριτικής τέχνης

Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Μια ξεχωριστή παρουσία της υποκριτικής τέχνης

Η ηθοποιός Δάφνη Λαμπρόγιαννη ξέρει να “μιλάει” μέσα από τους ρόλους της, τους οποίους “υπηρετεί” πάντα με την ίδια αφοσίωση, είτε πρόκειται για κωμωδία είτε για δράμα. Η ίδια δηλώνει πως μέσα από το θέατρο προσπαθεί να καταλάβει την ίδια τη ζωή, ενώ θεωρεί ότι ο δημόσιος λόγος πρέπει να αντιμετωπίζεται με την πρέπουσα ευθύνη. Μας μίλησε για τον ρόλο της στην παράσταση “Υπάρχει και φιλότιμο” σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, την πραγματική έννοια της λέξης ψυχαγωγία, αλλά και τη βαρύτητα που δίνει στις καλές συνεργασίες.

 

Είστε “χρεωμένη” στην κωμωδία, όμως έχετε στο ενεργητικό σας και σημαντικές ερμηνείες του δραματικού ρεπερτορίου. Εσείς πού τοποθετείτε τον εαυτό σας στη ζυγαριά των δύο; Τι είναι αυτό που απολαμβάνετε σε κάθε είδος;

Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω είναι να γίνω… ηθοποιός! Θεωρώ ότι τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν. Μέσα στην κωμωδία κρύβεται το δράμα -ακριβώς όπως και στη ζωή- ενώ συχνά μέσα στο δράμα υπάρχει τo κωμικό στοιχείο. Καθώς προσπαθούμε να αναπαράγουμε μία αλήθεια όταν παίζουμε, αυτά τα δύο μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα. Κι αυτό είναι κάτι, που μου αρέσει πολύ!

 

Σίγουρα ο επί 5 σεζόν ρόλος της Μαρίνας στο σήριαλ “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα” αγαπήθηκε πολύ από το κοινό. Φοβηθήκατε ποτέ ότι ο συγκεκριμένος ρόλος μπορεί να σας “εγκλωβίσει” σε ένα συγκεκριμένο καλούπι; Είναι μια παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας ηθοποιός;

Σίγουρα ένας ηθοποιός μπορεί να “εγκλωβιστεί”  επί της ουσίας, κι αυτός είναι σίγουρα ένας από τους κινδύνους που κρύβει ένας ρόλος, ο οποίος κρατάει τόσο πολύ. Εγώ είμαι 30 χρόνια σε αυτή τη δουλειά και το σίγουρο είναι ότι δε θα μου ζητούν πάντα να υποδυθώ μία Μαρίνα… Το να κάνεις επί πέντε χρόνια τον ίδιο ρόλο μπορεί να παγιώσει κάποια πράγματα, κάτι που σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα. Βρίσκομαι σε μία συνεχή εγρήγορση, ώστε να μη μου συμβεί.

 

 

Σε παλιότερη συνέντευξή σας παρομοιάσατε τον ηθοποιό με έναν αγωγό. Στη μέχρι σήμερα πορεία σας τι είναι αυτό που επιδιώξατε να μεταγγίσετε μέσα από τη δουλειά σας;

Νομίζω ότι ένας ηθοποιός προσπαθεί πάντα να επικοινωνήσει με όποιον τρόπο μπορεί, την αλήθεια που καταλαβαίνει. Αν μπορούσα να περιγράψω με λόγια κάτι τέτοιο, δε θα ήμουν ηθοποιός… (γέλια) Είναι αυτό ακριβώς, που προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω από τη ζωή.

 

Συχνά οι κωμικοί ηθοποιοί είναι πολύ διαφορετικοί στη ζωή τους. Είναι κάτι που ισχύει και για εσάς;Τελικά η υποκριτική είναι ένας τρόπος να ζήσει κανείς πολλές ζωές;

Πράγματι, οι ηθοποιοί, που έχουν μεγαλύτερη άνεση στο να παίξουν κωμωδία, είναι στη ζωή τους κλειστοί, σοβαροί, ακόμη και καταθλιπτικοί. Κατά μία έννοια κι εγώ διαφέρω στην προσωπική μου ζωή. Η υποκριτική σου δίνει τη δυνατότητα να διερευνήσεις και άλλα πράγματα που έχεις μέσα σου, γιατί οι άνθρωποι σίγουρα δεν είμαστε μονοδιάστατοι. Είμαστε πολλά διαφορετικά πράγματα, όπως και όλοι οι άλλοι γύρω μας, γι’ αυτό και θα πρέπει να είμαστε πιο “ανοιχτοί”. Η ζωή δεν είναι μόνο αυτά, που εμείς έχουμε καταλάβει αλλά και πολλά άλλα, τα οποία δεν έχουμε καταλάβει. Αυτό ακριβώς θεωρώ ότι επιδιώκει η υποκριτική. Ζεις μια ζωή, προσπαθώντας να δεις όλες τις εκφάνσεις της.

 

Δε δίνετε συχνά συνεντεύξεις. Τι σας τρομάζει στον δημόσιο λόγο;

‘Εχει γίνει κάπως κλισέ το ότι δε δίνω συνεντεύξεις. Απλώς, δε βγαίνω συχνά στα μέσα και στην τηλεόραση. Δε με τρομάζει ο δημόσιος λόγος, όμως προσπαθώ να τον σέβομαι. Καθένας βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του, θεωρώντας πως για κάποιον λόγο πρέπει να ακουστεί. Βρίσκει λόγο ύπαρξης μέσα από αυτό. Νομίζω πως ο δημόσιος λόγος θα πρέπει να χρησιμοποιείται με εξαιρετική υπευθυνότητα. Η δημόσια ζωή είναι τελείως διαφορετική από την ιδιωτική και θέλει προσοχή. Όταν μιλάς δημοσίως φέρει μια ευθύνη. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει και κάπως έτσι διαμορφώνεται η ζωή με έναν τρόπο “ελαφρύ”, όχι με την καλή έννοια. Ξαφνικά όλα έχουν την ίδια σημασία, το ουσιαστικό και το επουσιώδες γίνονται το ίδιο και το αυτό. Η πληροφορία παρεξηγείται για γνώση. Όλοι μας κυκλοφορούμε με ένα “μουδιασμένο” μυαλό, χωρίς να ξέρουμε τι είναι πραγματικότητα, τι αλήθεια και τι ψέμα…

 

 

 

Υπάρχει κάποιος θεατρικός ή τηλεοπτικός ρόλος τον οποίο αγαπήσατε λίγο παραπάνω και δεν μπορούσατε να “αποσυνδεθείτε” εύκολα από αυτόν;

Όχι, γιατί αντιμετωπίζω όλους τους ρόλους ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Μπαίνεις στον ίδιο “κόπο” προκειμένου να δώσεις έντιμα αυτό που είναι να δώσεις. Ίσως, να έχω αγαπήσει λίγο περισσότερο κάποιες δουλειές ή κάποιους ανθρώπους, με τους οποίους λειτούργησε καλύτερα μια δουλειά. Στο δικό μας επάγγελμα αυτό έχει τρομερή σημασία, καθώς ένας ρόλος δεν έχει κανένα νόημα αν παίξεις με ανθρώπους, με τους οποίους δεν υπάρχει συνεννόηση. Μεγαλώνοντας νομίζω ότι περισσότερο ψάχνουμε καλές συνεργασίες παρά καλούς ρόλους.

 

 

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Υπάρχει και φιλότιμο” σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, στην οποία υποδύεστε τη σύζυγο του υπουργού Μαυρογιαλούρου, Νάντα. Λίγα λόγια για το έργο και πώς προσεγγίσατε τον ρόλο που είχε ερμηνεύσει η Μέλπω Ζαρόκωστα στην ομώνυμη ελληνική ταινία του 60;

Το έργο είναι γνωστό και δυστυχώς εξαιρετικά διαχρονικό. Πραγματεύεται αυτό που ζούσαμε, ζούμε και θα ζούμε. Έχει να κάνει με τις έννοιες της εξουσίας και του λαού. Εγώ υποδύομαι τη σύζυγο του υπουργού Μαυρογιαλούρου, Νάντα. Ο συγκεκριμένος ρόλος στην ομώνυμη ταινία ήταν περισσότερο υποστηρικτικός, ώστε να φανερωθεί μέσα από αυτόν όλα όσα έκανε ο συγκεκριμένος υπουργός. Στην παράσταση “φωτίσαμε” λίγο παραπάνω τον ρόλο, δημιουργώντας μια γυναίκα, η οποία δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα γύρω της και τα προβλήματα των ανθρώπων, που παλεύουν για να επιβιώσουν. Τα έχει όλα λυμένα στη ζωή της και βαριέται. Μια προσωπικότητα που “ακουμπά” σε πράγματα και πρόσωπα που ξέρουμε…

 

 

 

Το έργο πραγματεύεται τη σημασία της πολιτικής ορθότητας και την κατάχρηση εξουσίας, ζητήματα που ειδικά τώρα εν όψει εκλογών μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Νιώθετε ότι το θέατρο είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε ίσως πιο εύκολα για αυτά που μας πονούν και μας προβληματίζουν;

Το θέατρο είναι ψυχαγωγία, με την έννοια της αγωγής της ψυχής. Ξεχνάμε την πραγματική έννοια της λέξης, η οποία είναι πολύ σοβαρή.  Πάντα σκοπός σε κάθε θεατρικό είδος είναι η “κάθαρση”. Το θέατρο μπορεί να βοηθήσει στο να “συναντηθούμε” με το κοινό και να νιώσουμε λίγο καλύτερα.

 

 

Τι μπορεί να σας κάνει πραγματικά χαρούμενη στην καθημερινότητά σας;

Πολλά πράγματα και τίποτα. Με ενδιαφέρει σίγουρα το να είναι υγιείς οι άνθρωποι γύρω μου και η ευχή που συχνά κάνω μπορεί να θεωρηθεί “ύπουλη”, καθώς αν είμαστε καλά εμείς και οι δικοί μας, τότε θα είναι και οι δικοί των δικών μας κ.ο.κ. Το “επεκτείνω” όσο μπορώ…

 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση

Το πρώτο ανέβασμα του έργου έγινε από το Θέατρο Τέχνης το 1950 με τίτλο “Ανώμαλη προσγείωση”, σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας επιχειρεί νέο ανέβασμα με νέο τίτλο και το έργο δοξάζεται αρκετές φορές στη σκηνή και φυσικά στην κινηματογραφική οθόνη. Τα έργα που έχουν ενδιαφέρον θεατρικό συνομιλούν με το χρόνο και όχι μόνο με τον καιρό τους. Η καρδιά της γραφής των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου χτυπά ακόμα δυνατά. Η μεγάλη κωμωδία δεν ασχολείται με τύπους και πρόσωπα αλλά με συμπεριφορές. Το γέλιο θα είναι παρόν για να πιστοποιεί τις αδυναμίες και τα προτερήματά όλων!

Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Μπέζος, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Τάσος Κωστής, Χρήστος Γιάνναρης, Ντίνος Σπυρόπουλος, Νίκος Απέργης, Κωνσταντίνα Νταντάμη

Θανάσης Ισιδώρου, Εύη Δαέλη, Ελένη Καραδάκη

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος

***Aπό 5 έως και την Κυριακή των Βαΐων στο θέατρο Αριστοτέλειον.

[email protected]

Οne quote, my point of view... “Let me live, love, and say it well in good sentences” Sylvia Plath