Home / Famous Talks  / Έλενα Αγγελίδου: Ταξιδιάρα ψυχή…

Έλενα Αγγελίδου: Ταξιδιάρα ψυχή…

Από τα χρηματιστήρια στα decks και τα βινύλια, από τις ζούγκλες του Νεπάλ και τις ανθισμένες κερασιές της Ιαπωνίας, πίσω από τα μικρόφωνα και μέσα στα σπίτια μας… Αυτή είναι η Έλενα Αγγελίδου. Μια ταξιδιάρα ψυχή, μία ιδιαίτερη φωνή και ένας “ατόφιος” χαρακτήρας, με μια προσωπικότητα, που απλά δε μπορείς να “προσπεράσεις”…

 

 

Πότε και πώς ξεκίνησε η περιπέτειά σου με το ραδιόφωνο; Και πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με αυτό;

Αυτό το υπέροχο και περιπετειώδες «ταξίδι» του ραδιοφώνου ξεκίνησε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80’, όταν ως μικρό κορίτσι είχα την ευκαιρία να γίνω μέρος της Νεολαίας του Α103 (επί Λευτέρη Κογκαλίδη) και να αναλάβω τον ρόλο της παρουσίασης νέων καλλιτεχνών ως ένθετα σε εκπομπές. Η αλήθεια είναι, πως η αγάπη μου για τη μουσική, τον χορό και το τραγούδι ξεκίνησαν από πολύ μικρή ηλικία και ανέκαθεν αποτελούσαν κινητήριο δύναμη για οτιδήποτε έκανα. Η σχέση μου με το ραδιόφωνο ήταν πάντα ιδιαιτέρως ρομαντική. Στην εφηβεία μου πέρασα από διάφορα ραδιόφωνα της εποχής (ΑΝΤ1, Star FM ) ως βοηθός παραγωγής, όμως δε συνέχισα για πολλά χρόνια τούτο τον δεσμό για να ακολουθήσω βάσει των σπουδών μου άλλα μονοπάτια στον επαγγελματικό τομέα, διαμετρικά αντίθετα από αυτό το αντικείμενο: marketing manager, broker στο χρηματιστήριο, ασφαλίστρια, μεσίτρια και πολλά άλλα, αντικρουόμενα με την φύση μου. Η σχέση, που έμελλε να ανατρέψει και πάλι την πορεία μου πολλά χρόνια μετά, ήταν όταν βρέθηκε στο διάβα μου τον Γενάρη του 2008 ο Republic 100.3 που ήταν γραφτό να αποτελέσει σταθμό στη ζωή μου και έπειτα από το «φινάλε» του, να συνεχίσω διαδικτυακά μέχρι και σήμερα στο Mansta Radio.

 

 

Τι είναι αυτό, που αγαπάς εσύ στο ραδιόφωνο και τι είναι αυτό, που πιστεύεις ότι το κάνει τόσο ξεχωριστό ως μέσο στον κόσμο;

Το ραδιόφωνο είναι ενέργεια, είναι εισπνοή και εκπνοή, είναι ταξίδι, είναι ενεργειακό πεδίο και ‘τόπος’ επαφής όλων των ανθρώπων από τελείως διαφορετικό γενετικό υλικό, που βρίσκονται σε μία ταυτόχρονη αστρική σύνδεση μέσω της μουσικής. Πρωταρχικά, το ραδιόφωνο είναι ξεχωριστό, γιατί δε βασίζεται στην εικόνα, αλλά βασίζεται στη δημιουργία αυτής. Ο παραγωγός, κατά την γνώμη μου, έχει μεγάλη ευθύνη όσον αφορά στο πού θα κατευθύνει τον ακροατή και σε ποια εγκεφαλικά μονοπάτια θα τον οδηγήσει με αυτόν τον μοναδικό συνδυασμό φωνής και ηχητικών τοπίων. Η αλήθεια είναι πως στις εκπομπές μου κράτησα ένα ιδιαιτέρως σοβαρό προφίλ, κάτι που έρχεται σε αντιδιαστολή με τον χιουμοριστικό χαρακτήρα μου στην καθημερινότητα, όμως το επέλεξα γιατί αυτό θεώρησα πως ήταν αναγκαίο, σε σχέση με την σοβαρότητα και τον συναισθηματισμό, με τα οποία αντιμετωπίζω την μουσική και τον λόγο. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ραδιοφωνικός παραγωγός λειτουργεί ως ηθοποιός και δημιουργεί έναν χαρακτήρα, με τον οποίο πλάθει έναν κόσμο αλλοτινό για τον ακροατή και αυτό πάντα αποτελούσε ένα μυστήριο, που δυστυχώς σήμερα κατακρημνίστηκε από τα social media. Ο καλύτερος τρόπος για να μπω στον ρόλο του ηθοποιού σίγουρα ήταν η ενασχόληση μου με το τραγούδι και με τα Voice Over για διαφημίσεις και ντοκιμαντέρ ως μία διαφορετική οδός απελευθέρωσης.

 

 

Εκτός από ραδιοφωνική παραγωγός είσαι και μία από τις πιο αγαπημένες Ελληνίδες Djs, με φανατικό κοινό εδώ και χρόνια. Πώς θα περιέγραφες την νυχτερινή ζωή στη χώρα μας με βάση αυτή σου την ιδιότητα;

Η νυχτερινή ζωή στην Ελλάδα βάλλεται ποικιλοτρόπως από τη γενική κοινωνική, πολιτική και οικονομική αναστάτωση, που επικρατεί και σίγουρα υπάρχει μια τεράστια πληγή, που ίσως μεγαλώνει με τον καιρό σε σχέση με το παρελθόν. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, που έχω βιώσει την διασκέδαση και την νυχτερινή ζωή, πρωταρχικά ως πελάτισσα για πολλά χρόνια και μετέπειτα ως Dj και αυτό που διακρίνω πλέον είναι η έλλειψη της «σπίθας». Με τον όρο σπίθα εννοώ την ανάφλεξη των ψυχών μέσω της μουσικής και φυσικά μέσω της παρέας, που αποτελεί σημαντικότατο παράγοντα. Σίγουρα παίζει μέγιστο ρόλο σε όλο αυτό η εξέλιξη της τεχνολογίας και η νέα προέκταση του χεριού μας, που είναι το κινητό. Παλαιότερα μιλούσαμε στο σταθερό τηλέφωνο, κλείναμε ραντεβού κι αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ τρομερό στη ζωή μας βρισκόμασταν πάντα εκεί. Υπήρχαν τα στέκια που ακόμη και χωρίς παρέα μπορούσες πάντα κάποιον να συναντήσεις και να πορευτείς για το υπόλοιπο της βραδιάς, όμως πάντα με γνώμονα την καλή μουσική. Βγαίναμε για να μάθουμε μουσική, να ρουφήξουμε νέους ήχους να μπούμε στο πετσί της και να αφεθούμε στα έμπειρα χέρια της. Ο χορός και η καλή παρέα ήταν το Α και το Ω. Τώρα διακρίνω πως οι νέοι δεν νιώθουν όλη αυτή την ενέργεια να τους διακατέχει, ώστε όταν βγούνε σε ένα μαγαζί να θέλουν να βιώσουν με ένταση την μουσική και την επικοινωνία. Μπορεί να φταίει το γεγονός, ότι άλλαξε η μουσική και σίγουρα δεν έχουν ούτε εμπειρία αλλά ούτε εικόνα στο τι συνέβαινε στο παρελθόν, ώστε να ξέρουν την διαφορά…

 

 

Πόσο εύκολο είναι το επάγγελμα, που κάνεις για μία γυναίκα; Έχεις βιώσει ανταγωνισμό στη δουλειά σου;

Η δουλειά του δισκοθέτη θέλει ιδιαίτερο χειρισμό και αγάπη. Πολλές φορές στον χώρο μας μπερδεύουμε τις προσωπικές επιλογές στην μουσική με το έργο που παράγουμε όταν βρισκόμαστε στα μαγαζιά. Δε θα το ορίσω ως εύκολο ή δύσκολο σε σχέση με το φύλο, αλλά αναφορικά με την αδιάκοπη ανάγκη των επιχειρηματιών να ικανοποιήσει τις υποτιθέμενες μουσικές επιθυμίες των πελατών με κίνητρο το χρήμα. Παλαιότερα ο δισκοθέτης είχε έναν συγκεκριμένο αριθμό βινυλίων μαζί του και συν τους δίσκους του εκάστοτε μαγαζιού έπαιζε συγκεκριμένα κομμάτια. Τώρα υπάρχουν ατέλειωτοι εξωτερικοί δίσκοι με άπειρους φακέλους και όμως δεν είναι ποτέ αρκετοί… Οι Djs πρέπει να έχουν την ψυχή και τα μάτια τους ανοιχτά, για να εισβάλουν στα εσωτερικά μονοπάτια των γύρω τους και να τους προσφέρουν αυτή την ανάταση ψυχής που αναζητούν. Ο ανταγωνισμός είναι σε όλους τους τομείς και τους κλάδους αναπόφευκτος και το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος, για να μην τον καταβάλει στην πορεία του, είναι να αποκτήσει το προσωπικό του στυλ και να χαράζει την δική του πορεία.

 

 

Εκτός από το ραδιόφωνο, η δεύτερη μεγάλη σου αγάπη είναι τα ταξίδια. Ποιος προορισμός παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο όνειρό σου και ποιο από τα ταξίδια σου δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Το ταξίδι είναι θαρρώ άρρηκτα συνδεδεμένο με όλα όσα έχω αγαπήσει και αγαπώ και δε θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτές τις προσωπικές αποδράσεις. Είναι σαν να μου κόβει κάποιος το οξυγόνο. Η αλήθεια είναι πως σπάνια μπορώ να ξεχωρίσω έναν προορισμό, διότι κάθε ταξίδι έχει πάντα κάτι να μου «χαρίσει»: από τους ανθρώπους που γνώρισα στην Ινδία, αλλά και τα χρώματα που εισβάλουν στα μάτια σου, τους Παγετώνες στον Βόρειο Πόλο, τις συγκρούσεις των Ταμίλ στη Σρί Λάνκα σε συνδυασμό με την οργιώδη βλάστηση, τα σύννεφα και την μορφή τους στην Νέα Ζηλανδία (αλλά και την βομβιστική ενέργεια), τα σούκς του Μαρόκου, τις ατελείωτες διαδρομές της Βραζιλίας, τους επιβλητικούς ναούς του Μεξικό, τη φύση του Βιετνάμ, τα πρόσωπα της Αφρικής, την πολυκοσμία της Κίνας, το βαθύ μπλε του ουρανού της Μογγολίας, τις ζούγκλες του Νεπάλ, τις τροπικές παραλίες των Μαλδιβών, τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, την πανσπερμία της Νέας Υόρκης, τις ψυχωμένες μουσικές της Κούβας, τη θέα από αερόστατο στην καρδιά της Καππαδοκίας, τον μαγνητισμό των γεωλογικών σχηματισμών της Ιορδανίας, τα επιβλητικά κτήρια της Ρωσίας, την DMZ ζώνη της Κορέας, τις ανθισμένες κερασιές της Ιαπωνίας, το ζωικό βασίλειο της Αυστραλίας και πόσα άλλα στοιχεία που συνθέτουν το παζλ της ζωής μου… Παραμένει βέβαια ανεκπλήρωτο όνειρό μου μία διαδρομή στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, σε συνδυασμό με την Παταγονία…

 

 

Σαν “ταξιδιάρα ψυχή”, πώς επέλεξες τη Θεσσαλονίκη ως μόνιμη βάση σου; Τι είναι αυτό, που σου προσφέρει και δε θα άλλαζες με τίποτα;

Η ερώτηση αυτή μάλλον με στιγματίζει διότι, πολλοί άνθρωποι έως σήμερα με ρωτούν, πώς είναι δυνατόν να έχω επισκεφθεί τόσα μέρη στον πλανήτη και ακόμη να μη βρήκα ένα μέρος, όπου να οραματιστώ τον εαυτό μου να θέλει να ζήσει εκεί. Η Ελλάδα στο σύνολό της είναι ένα από τα πιο ευλογημένα μέρη στον κόσμο και όσο κι αν μας απογοητεύει σε πολλούς τομείς -σαφέστατα θα μπορούσαμε να τα πάμε πολύ καλύτερα- συνεχίζει να καταλαμβάνει την πρώτη θέση μέσα στο μυαλό μου σε σχέση με αυτά, που έχω βιώσει σε άλλες χώρες. Σε κάθε μέρος που επισκέπτομαι πάντα προσπαθώ να δω πέρα από την επιφάνεια και τις τουριστικές ατραξιόν και να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει εκεί την καθημερινότητα και συνήθως το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Όλος ο πλανήτης έχει αρχίσει να παρασύρεται από μια δίνη εξελίξεων και μιας υποτιθέμενης τεχνολογικής εξέλιξης προς το μέλλον, που όμως θεωρώ ότι θα αποβεί καταστροφική. Ακόμη εδώ είμαστε -σε εισαγωγικά- ασφαλείς και ένα βήμα πριν από αυτή την φρενίτιδα. Δε θεωρώ τον εαυτό μου πεσιμίστρια και σίγουρα ακόμη πιστεύω στη θετική ενέργεια των ανθρώπων , αρκεί να τη συντηρήσουμε σαν κόρη οφθαλμού και να μην παρασυρθούμε από το γενικότερο κλίμα. Η ζωή είναι ωραία και είναι και μικρή…

 

 

Ποια είναι η δική σου αγαπημένη μουσική. Τι μουσική επιλέγεις να ακούς, όταν θέλεις να χαλαρώσεις στο σπίτι σου, τι στο αυτοκίνητό σου και τι όταν θέλεις να διασκεδάσεις;

Δε μπορώ να ορίσω κάποιο είδος ως αγαπημένο μου, διότι κάθε είδος αγγίζει χορδές της ψυχής μου με διαφορετικό τρόπο και σίγουρα προκαλεί στο κορμί μου διαφορετικές αντιδράσεις. Συγκινούμαι απίστευτα με τον τρόπο, που κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να προσδώσει τη δική του πινελιά, είτε μέσω της φωνής του είτε μέσω κάποιου οργάνου και να κλάψω από χαρά, πολλές φορές και με λυγμούς… Μπορεί για παράδειγμα να ακούσω μια σπαρακτική αφρικάνικη φωνή, έναν εκπληκτικό τρομπετίστα, ένα συνδυασμό από κρουστά ή βιολιά, ένα ατμοσφαιρικό Beat, ένα ψυχωμένο κρεσέντο μιας funk μπάντας, ένα λαρύγγι της soul ή ακόμη και ένα πιάνο όπως αυτό του Ludovico Einaudi πάνω σε ένα παγόβουνο στηνμέση του Αρκτικού Κύκλου. Ο πλανήτης σφύζει από ήχους και έχει τη δική του μουσική και προσωπικά για μένα η ζωή είναι μουσική και ο καθείς παίζει τον δικό του σκοπό. Δεν απορρίπτω εύκολα κάποιο μουσικό είδος, αλλά σίγουρα δεν αποδέχομαι το τύπου mainstream λαϊκό Ελληνικό και ίσως δεν αγγίζω τα όρια του Thrash Metal, όμως αγαπώ την world Μουσική, την Jazz , την Soul/Funk, την Rock, την indie, την old school ηλεκτρονική μουσική, ραδιοφωνικά διαμαντάκια των 80s και ό,τι ηχεί όμορφα στην ψυχή μου. Θα πρέπει βέβαια να προσθέσω, πως ανέκαθεν αναζητούσα την χορευτική και ψυχωμένη μουσική, όταν έβγαινα έξω (και φυσικά δεν εννοώ απαραίτητα την Ηλεκτρονική), ώστε να επιδοθώ σε χορευτικές φιγούρες είτε με τους φίλους μου είτε μόνη, διότι κάποτε (και σήμερα ακόμη) ο χορός αποτελούσε αυτοσκοπό σε σχέση με την έξοδο, όπως φυσικά ήταν must και το να βρεις θέση μπροστά σε ένα ηχείο, ώστε να βιώσεις τα vibes να διαπερνούν το στέρνο σου και να το τραντάζουν στο ρυθμό. Εν κατακλείδι, η αγαπημένη μου μουσική είναι αυτή, που αγκαλιάζει τους ανθρώπους και καταφέρνει να τρυπώσει έως και στις πιο «κλειδωμένες» ψυχές.

 

 

Brief Q & A

Μουσική που αγαπώ να ακούω: Τη μουσική της φύσης

Μουσική που αγαπώ να παίζω: Ψυχωμένη χωρίς ταμπέλες

Σε ποια χώρα/πόλη θα μπορούσα άνετα να ζω: Σε αυτή που με κάνει ευτυχισμένη

Αγαπημένη δεκαετία: Η επόμενη

Ραδιόφωνο ή ταξίδια: Ταξίδια μετά μουσικής

Αν δεν ήμουν radio producer/DJ θα ήμουν: Πολεμική ανταποκρίτρια / Ακτιβίστρια

 

Facebook

Instagram 

Mixcloud 

[email protected]

Journalist, blogger, dreamer... Believe you can. And you're halfway there!